آپارتمان؛ بله یا نه؟؟!!!
يكشنبه, ۱۲ دی ۱۳۸۹، ۱۰:۴۲ ب.ظ
سال‌ها پیش در حالی که بیشتر مردم در خانه‌های ویلایی (در متراژهای گوناگون) زندگی می‌کردند برای اینکه ذهن مردم برای زندگی در آپارتمان‌ها آماده بشود یکی از کارهایی که انجام می‌شد ساخت و پخش فیلم‌ها و سریال‌هایی بود که بیشتر داستان بلکه همه‌ی آن، در یک آپارتمان اتفاق می‌افتاد. سریال آینه رو به خاطر دارید؟ تازه هدف اصلی اون سریال مباحث خانواده بود، اما بیشتر آپارتمان‌نشین بودن تا خونه‌ی ویلایی‌نشین. یا حتی سریال آپارتمان؛ یادتونه؟ که دیگه رسما تمام اتفاقات اون در یک مجموعه‌ی آپارتمانی می‌افتاد.
به هر حال مسوولین موفق شدن علی‌رغم دوربودن آپارتمان‌نشینی از فرهنگ ایرانی این کار رو انجام بدن و نهایتا کار رسید به اینجایی که الان می‌بینید و می‌دونید. مجموعه‌های بزرگ آپارتمانی، تا...، مسکن مهر و... که همه و همه آپارتمانه. فرض می‌گیریم که راه دیگه جز این کار برای خانه‌دار شدن مردم نبود و نیست؛ بنابراین مسوولین و مردم مجبور بودن تا به این کار تن بدن.
مشکل اینجاست که حالا که بیشتر مردم در آپارتمان‌ها ساکن شدند و بزرگ‌ترین آپارتمان‌ها به طور میانگین 75 تا 100 متره (البته برای قشر متوسط) تلویزیون ما کار رو بر عکس کرده و بیشتر فیلم‌هایی که نشون می‌ده در خانه‌های ویلایی اتفاق می‌افته اونم چه خونه‌هایی! تعداد این سریال‌ها انقدر زیادن که دیگه مثال‌زدنش ضروری نیست.
جالب‌تر اینه که اگه امروز فیلم و سریال‌هایی ساخته میشه که در آپارتمان اتفاق می‌افته، اون آپارتمان‌ها از خونه‌های ویلایی هم بزرگ‌تر، زیباتر و شکیل‌ترند. حتی خانواده‌های جوونی که مثلا تازه ازدواج کردن و سر خونه و زندگی‌شون رفتن، تو آپارتمان‌هایی زندگی می‌کنن که اصلا با خونه‌های طبقه‌ی متوسط سازگار نیستند، آپارتمان‌هایی بزرگ با متراژهای عجیب و غریب و دوبلکس؛ و جالب‌تر از این هم اینه که گاهی کسانی ساکن اینجور آپارتمان‌ها هستن که نه اینکه بازاری و... نیستن، بلکه از قشر کارمند و متوسط جامعه‌اند. این هم مثال زیاد داره که بماند.
خلاصه و جان کلام اینکه: از گذشته که بگذریم، اگه امروز مقیاس و معیار آپارتمان‌ها همون آپارتمان‌های مسکن مهره (مثلا) که نهایتا 75 متر بیشتر نیستند؛ حکمت نشون دادن خونه‌های ویلایی و باغ‌ها و آپارتمان‌های آنچنانی که جدا مردم قدرت خرید آن‌ها رو ندارن چیه؟ جز آب‌کردن دل مردم که: یادش بخیر! چه خونه‌هایی داشتیم و الان چه خونه‌هایی داریم!
پ.ن:
1- بگذریم از مسائل دیگه که به ساختمان‌سازها و مهندسان مربوط میشه، مثل اینکه ساخت خانه‌های آپارتمانی باید با قوانین اسلامی هم سازگار باشه که شاید مهمترین اون‌ها عدم اشراف خونه‌ها به هم‌دیگه‌است، که این دیگه هنر یه معمار ایرانی مسلمانه که نقشه‌ی ساختمان‌ها رو طوری باید طراحی کنه که این مسائل توش رعایت و لحاظ بشه. که شاید بعدا راجع به اون صحبت کردم.
2- ایضا بگذریم از اینکه هنوز هم خونه‌های ویلایی تو فیلم‌ها نشون داده میشه، اما هر وقت که قراره غم و غصه به تصویر کشیده بشه، یا یه خانواده‌ی مذهبی که احتمالا قراره نقد بشن! مثل سریال «زیر تیغ» و فیلم سینمایی «پوپک و مش‌ماشاالله» و...
