بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى اش همیشگى است

لَکَ الْحَمْدُ یَا ذَا الْجُودِ وَ الْمَجْدِ وَ الْعُلَى       تَبَارَکْتَ تُعْطِی مَنْ تَشَاءُ وَ تَمْنَعُ

ستایش توراست اى صاحب جود و بزرگوارى و برترى       فرخنده اى تو عطا کنى به هرکه خواهى و منع کنى ز هرکه خواهى

إِلَهِی وَ خَلاقِی وَ حِرْزِی وَ مَوْئِلِی       إِلَیْکَ لَدَى الْإِعْسَارِ وَ الْیُسْرِ أَفْزَعُ

خدایم و آفریدگارم، و نگهدارم و پناهم       به جانب تو در سختى و آسانى پناه میآورم

إِلَهِی لَئِنْ جَلَّتْ وَ جَمَّتْ خَطِیئَتِی       فَعَفْوُکَ عَنْ ذَنْبِی أَجَلُّ وَ أَوْسَعُ

خدایا اگر خطایم بزرگ و انبوه است       پس گذشت تو از گناه من بزرگتر و گسترده تر است

إِلَهِی لَئِنْ أَعْطَیْتُ نَفْسِی سُؤْلَهَا       فَهَا أَنَا فِی رَوْضِ النَّدَامَةِ أَرْتَعُ

خدایا اگر خواهش نفسم را به نفسم واگذاشتم       اینک در مرغزار پشیمانى میگردم

إِلَهِی تَرَى حَالِی وَ فَقْرِی وَ فَاقَتِی       وَ أَنْتَ مُنَاجَاتِی الْخَفِیَّةَ تَسْمَعُ

خدایا بدحالى و تهیدستى و نیازم را میبینى        و تو مناجات پنهان مرا میشنوى

إِلَهِی فَلا تَقْطَعْ رَجَائِی وَ لا تُزِغْ       فُؤَادِی فَلِی فِی سَیْبِ جُودِکَ مَطْمَعٌ

خدایا امیدم را قطع مکن، و منحرف مساز        قلبم را که من به باران جودت طمع دارم

إِلَهِی لَئِنْ خَیَّبْتَنِی أَوْ طَرَدْتَنِی        فَمَنْ ذَا الَّذِی أَرْجُو وَ مَنْ ذَا أُشَفِّعُ

خدایا اگر محرومم کنى یا از پیشگاهت برانى        پس به چه کسى امیدوار شوم و چه کسى را شفیع گیرم

إِلَهِی أَجِرْنِی مِنْ عَذَابِکَ إِنَّنِی       أَسِیرٌ ذَلِیلٌ خَائِفٌ لَکَ أَخْضَعُ

خدایا از عذابت پناهم ده که من        اسیر و خوار و ترسانم و برایت فروتنى میکنم

إِلَهِی فَآنِسْنِی بِتَلْقِینِ حُجَّتِی        إِذَا کَانَ لِی فِی الْقَبْرِ مَثْوًى وَ مَضْجَع

خدایا با آموزش دلیل راه همراهم باش       در آن زمان که در قبر منزل و خوابگاهم باشد

ٌ إِلَهِی لَئِنْ عَذَّبْتَنِی أَلْفَ حِجَّةٍ        فَحَبْلُ رَجَائِی مِنْکَ لا یَتَقَطَّعُ

خدایا اگر هزار سال مرا عذاب نمایى       رشته امید من از تو قطع نمیشود

إِلَهِی أَذِقْنِی طَعْمَ عَفْوِکَ یَوْمَ لا       بَنُونَ وَ لا مَالٌ هُنَالِکَ یَنْفَعُ

خدایا مزه گذشتت را به من بچشان آنگاه که       نه فرزندان و نه مال در آن زمان سود نرساند

إِلَهِی لَئِنْ لَمْ تَرْعَنِی کُنْتُ ضَائِعا        وَ إِنْ کُنْتَ تَرْعَانِی فَلَسْتُ أُضَیَّعُ

خدایا اگر مرا رعایت نکنى تباه شده ام       و اگر رعایتم نمایى تباهى نپذیرم

إِلَهِی إِذَا لَمْ تَعْفُ عَنْ غَیْرِ مُحْسِنٍ        فَمَنْ لِمُسِی ءٍ بِالْهَوَى یَتَمَتَّعُ

خدیا اگر از غیر نیکوکاران نگذرى       پس امید کسیکه با هوس کامروایى میکند کیست

إِلَهِی لَئِنْ فَرَّطْتُ فِی طَلَبِ التُّقَى        فَهَا أَنَا إِثْرَ الْعَفْوِ أَقْفُو وَ أَتْبَعُ

خدایا اگر در طلب پروا کوتاهى نمودم       پس اینک دنبال گذشت توام و سراغ آن میروم

إِلَهِی لَئِنْ أَخْطَأْتُ جَهْلا فَطَالَمَا        رَجَوْتُکَ حَتَّى قِیلَ مَا هُوَ یَجْزَعُ

خدایا اگر از روى جهالت خطا کردم       تا آنجا به تو امید بستم که درباره ام گفته شد باک ندارد

إِلَهِی ذُنُوبِی بَذَّتِ الطَّوْدَ وَ اعْتَلَتْ        وَ صَفْحُکَ عَنْ ذَنْبِی أَجَلُّ وَ أَرْفَعُ

خدایا گناهم بلندتر و بزرگ تر از کوههاى برافراشته شده       ولى چشم پوشى تو از گناه من بزرگ تر و برفرازتر است

إِلَهِی یُنَجِّی ذِکْرُ طَوْلِکَ لَوْعَتِی        وَ ذِکْرُ الْخَطَایَا الْعَیْنَ مِنِّی یُدَمِّعُ

خدایا یاد عطاى همیشگیات آتش دلم را خنکا میبخشد       و یاد گناهان، دیدگانم را اشکبار میسازد

إِلَهِی أَقِلْنِی عَثْرَتِی وَ امْحُ حَوْبَتِی       فَإِنِّی مُقِرٌّ خَائِفٌ مُتَضَرِّعٌ

خدایا لغزشم را نادیه گیر و گناهم را پاک کن       من اقرار به گناه دارم و هراسان و نالانم

إِلَهِی أَنِلْنِی مِنْکَ رَوْحا وَ رَاحَةً        فَلَسْتُ سِوَى أَبْوَابِ فَضْلِکَ أَقْرَعُ

خدایا از سوى خود آسایش و راحتى به من ده       که من جز درهاى احسان تو را نمى کوبم

إِلَهِی لَئِنْ أَقْصَیْتَنِی أَوْ أَهَنْتَنِی        فَمَا حِیلَتِی یَا رَبِّ أَمْ کَیْفَ أَصْنَعُ

خدایا اگر مرا دور کنى یا سبکم انگارى       پس چه چاره کنم اى پروردگار و چه سازم

إِلَهِی حَلِیفُ الْحُبِّ فِی اللَّیْلِ سَاهِرٌ        یُنَاجِی وَ یَدْعُو وَ الْمُغَفَّلُ یَهْجَعُ

خدایا سوگند خورده عشق در شب بیدار است       رازونیاز و دعا میکند ولى شخص غافل میخوابد

إِلَهِی وَ هَذَا الْخَلْقُ مَا بَیْنَ نَائِمٍ        وَ مُنْتَبِهٍ فِی لَیْلِهِ یَتَضَرَّعُ

خدایا از این مردم گروهى در خوابند       و گروهى دیگر شب بیدار و زارى میکنند

وَ کُلُّهُمْ یَرْجُو نَوالَکَ راجِیاً        لِرَحْمَتِکَ الْعُظْمَى وَ فِی الْخُلْدِ یَطْمَعُ

و همه آنان عطاى تو را امید دارند، و امیدوار       رحمت بزرگ تواند و به بهشت تو طمع ورزند

إِلَهِی یُمَنِّینِی رَجَائِی سَلامَةً        وَ قُبْحُ خَطِیئَاتِی عَلَیَّ یُشَنِّعُ

خدایا امید من در دلم آرزوى سلامتى میکند       و زشتى گناهانم مرا به رسوایى تهدید مى نماید

إِلَهِی فَإِنْ تَعْفُو فَعَفْوُکَ مُنْقِذِی        وَ إِلا فَبِالذَّنْبِ الْمُدَمِّرِ أُصْرَعُ

خدایا اگر بگذرى گذشتت نجات بخش من است       ور نه با گناهم به عرصه نابودى در افتم

إِلَهِی بِحَقِّ الْهَاشِمِیِّ مُحَمَّدٍ        وَ حُرْمَةِ أَطْهَارٍ هُمْ لَکَ خُضَّعٌ

خدایا به حق محمّد هاشمى نسب       و به حرمت پاکانى که نزد تو فروتنند

إِلَهِی بِحَقِّ الْمُصْطَفَى وَ ابْنِ عَمِّهِ        وَ حُرْمَةِ أَبْرَارٍ هُمْ لَکَ خُشَّعٌ

# خدایا به حق محمّد مصطفى و پسر عمویش#و به حرمت نیکوکارانى که براى تو خاشعند#

إِلَهِی فَانْشُرْنِی عَلَى دِینِ أَحْمَدٍ        مُنِیباً تَقِیّاً قَانِتاً لَکَ أَخْضَعُ

خدایا مرا در رستاخیز بر دین احمد برانگیز       تائب و پرهیزکار و عابد و فروتن در پیشگاهت

وَ لا تَحْرِمَنِّی یَا إِلَهِی وَ سَیِّدِی        شَفَاعَتَهُ الْکُبْرَى فَذَاکَ الْمُشَفَّعُ

اى خداى من و آقاى من مرا محروم مساز       از شفاعت بزرگ محمّد که شفاعتش پذیرفته است

وَ صَلِّ عَلَیْهِمْ مَا دَعَاکَ مُوَحِّدٌ        وَ نَاجَاکَ أَخْیَارٌ بِبَابِکَ رُکَّعٌ

و بر ایشان درود فرست تا هرگاه که موّحدى تو را بخواند       و خوبان با تو مناجات کنند و در برابرت به رکوع پردازند

و نیز در «صحیفه علویه» مناجات منظوم دیگرى از آن حضرت نقل شده که اوّل آن «یا سامع الدّعاء» است.
ولى چون مشتمل بر واژه هاى مشکل و لغات ناآشنا بود و ما بنابر اختصار از ذکر خوددارى نمودیم.
ثلاث کلمات من مولانا علی علیه السلام فی المناجاة إِلَهِی کَفَى بِی عِزّاً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً وَ کَفَى بِی فَخْراً أَنْ تَکُونَ لِی رَبّاً أَنْتَ کَمَا أُحِبُّ فَاجْعَلْنِی کَمَا تُحِبُّ سه جمله از مولایمان على (درود بر او) در باب مناجات خدایا مرا این عزّت بس است که بنده تو باشم، و برایم این افتخار کافى است که تو پروردگار من باشى، تو آنچنانى که دوست دارم، مرا هم چنان کن که دوست دارى.

المناجاة الخامسة عشرة: ماجاة الزّاهدین

مناجات پانزدهم: رازونیاز پارسایان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى اش همیشگى است

إِلَهِی أَسْکَنْتَنَا دَارا حَفَرَتْ لَنَا حُفَرَ مَکْرِهَا وَ عَلَّقَتْنَا بِأَیْدِی الْمَنَایَا فِی حَبَائِلِ غَدْرِهَا فَإِلَیْکَ نَلْتَجِئُ مِنْ مَکَائِدِ خُدَعِهَا وَ بِکَ نَعْتَصِمُ مِنَ الاغْتِرَارِ بِزَخَارِفِ زِینَتِهَا فَإِنَّهَا الْمُهْلِکَةُ طُلابَهَا الْمُتْلِفَةُ حُلالَهَا الْمَحْشُوَّةُ بِالْآفَاتِ الْمَشْحُونَةُ بِالنَّکَبَاتِ إِلَهِی فَزَهِّدْنَا فِیهَا وَ سَلِّمْنَا مِنْهَا بِتَوْفِیقِکَ وَ عِصْمَتِکَ وَ انْزَعْ عَنَّا جَلابِیبَ مُخَالَفَتِکَ وَ تَوَلَّ أُمُورَنَا بِحُسْنِ کِفَایَتِکَ،

خدایا، ما را در خانه اى ساکن نموده اى که گودال هاى فریبش را براى ما آماده ساخته، و در شبکه هاى خیانتش به دستهاى مرگ آویخته، از دامهاى فریبش به تو پناه میآوریم، و چنگ میزنیم از مغرور شدن به زیورهاى آراسته اش به عنایت تو، که این دنیا خواهندگانش را هلاک مى سازد، و واردینش را نابود مى کند، آکنده به آفت هاست، انباشته از نکبت هاست، خدایا ما را به دنیا بى رغبت کن، و به توفیق و عصمتت ما را از آن سلامت بدار و جامه هاى مخالفت را از هستیِ مان برکن، و با حسن کفایتت امرو ما را سرپرستى فرما،

وَ أَوْفِرْ مَزِیدَنَا مِنْ سَعَةِ رَحْمَتِکَ وَ أَجْمِلْ صِلاتِنَا مِنْ فَیْضِ مَوَاهِبِکَ وَ أَغْرِسْ فِی أَفْئِدَتِنَا أَشْجَارَ مَحَبَّتِکَ وَ أَتْمِمْ لَنَا أَنْوَارَ مَعْرِفَتِکَ وَ أَذِقْنَا حَلاوَةَ عَفْوِکَ وَ لَذَّةَ مَغْفِرَتِکَ وَ أَقْرِرْ أَعْیُنَنَا یَوْمَ لِقَائِکَ بِرُؤْیَتِکَ وَ أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْیَا مِنْ قُلُوبِنَا کَمَا فَعَلْتَ بِالصَّالِحِینَ مِنْ صَفْوَتِکَ وَ الْأَبْرَارِ مِنْ خَاصَّتِکَ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ وَ یَا أَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ

و فزونى سهم ما را از رحمت گسترده ات کامل گردان، و از چشمه سار مواهبت عطاى ما را نیکو گردان، و در سرزمین دل هاى ما درختان محبتت را بکار، و انوار معرفتت را بر ما کامل کن، و شیرینى گذشت و لذّت آمرزشت را به ما بچشان، و دیدگان ما را در جهان دیگر به دیدارت روشن فرما، و محبّت دنیا را از دل ما بیرون کن، آنگونه که درباره نیکوکاران برگزیده ات و خاصان نیکوکردارت انجام دادى، به حق مهربانى ات ای مهربان ترین مهربانان و اى گرامیترین گرامیان.

المناجاة الرابعة عشرة: مناجاة المعتصمین

مناجات چهاردهم: رازونیاز پناه جویان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگى است

اللَّهُمَّ یَا مَلاذَ اللائِذِینَ وَ یَا مَعَاذَ الْعَائِذِینَ وَ یَا مُنْجِیَ الْهَالِکِینَ وَ یَا عَاصِمَ الْبَائِسِینَ وَ یَا رَاحِمَ الْمَسَاکِینِ وَ یَا مُجِیبَ الْمُضْطَرِّینَ وَ یَا کَنْزَ الْمُفْتَقِرِینَ وَ یَا جَابِرَ الْمُنْکَسِرِینَ [الْبَائِسِ الْمُسْتَکِینِ ] وَ یَا مَأْوَى الْمُنْقَطِعِینَ وَ یَا نَاصِرَ الْمُسْتَضْعَفِینَ وَ یَا مُجِیرَ الْخَائِفِینَ وَ یَا مُغِیثَ الْمَکْرُوبِینَ وَ یَا حِصْنَ اللاجِینَ إِنْ لَمْ أَعُذْ بِعِزَّتِکَ فَبِمَنْ أَعُوذُ وَ إِنْ لَمْ أَلُذْ بِقُدْرَتِکَ فَبِمَنْ أَلُوذُ وَ قَدْ أَلْجَأَتْنِی الذُّنُوبُ إِلَى التَّشَبُّثِ بِأَذْیَالِ عَفْوِکَ وَ أَحْوَجَتْنِی الْخَطَایَا إِلَى اسْتِفْتَاحِ أَبْوَابِ صَفْحِکَ،

خدایا اى پشتیبان پناه جویان، و اى پناه پناهندگان، و اى رهاییبخش هلاک شدگان، و اى نگهدار بینوایان، و اى مهرورز بیچیزان، و اى اجابت کننده درماندگان و اى گنجینه تهیدستان و اى جبران کننده شکست خوردگان، و ای جایگاه آواردگان، و اى یاور ناتوان شمردگان، و اى پناه دهنده ترسیدگان و اى غمگسار غمزدگان، و اى دژ پناهندگان، اگر به عزّتت پانه نیاورم پس به که پناه برم، و اگر به قدرتت پناهنده نشوم، به که پناهنده شوم؟ گناهان وادارم ساخته که به دامان گذشتت چنگ زنم، و خطاها محتاجم کرده که از تو خواهم درهاى چشم پوشیات را بر من بگشایى،

وَ دَعَتْنِی الْإِسَاءَةُ إِلَى الْإِنَاخَةِ بِفِنَاءِ عِزِّکَ وَ حَمَلَتْنِی الْمَخَافَةُ مِنْ نِقْمَتِکَ عَلَى التَّمَسُّکِ بِعُرْوَةِ عَطْفِکَ وَ مَا حَقُّ مَنِ اعْتَصَمَ بِحَبْلِکَ أَنْ یُخْذَلَ وَ لا یَلِیقُ بِمَنِ اسْتَجَارَ بِعِزِّکَ أَنْ یُسْلَمَ أَوْ یُهْمَلَ إِلَهِی فَلا تُخْلِنَا مِنْ حِمَایَتِکَ وَ لا تُعْرِنَا مِنْ رِعَایَتِکَ وَ ذُدْنَا عَنْ مَوَارِدِ الْهَلَکَةِ فَإِنَّا بِعَیْنِکَ وَ فِی کَنَفِکَ وَ لَکَ أَسْأَلُکَ بِأَهْلِ خَاصَّتِکَ مِنْ مَلائِکَتِکَ وَ الصَّالِحِینَ مِنْ بَرِیَّتِکَ أَنْ تَجْعَلَ عَلَیْنَا وَاقِیَةً تُنْجِینَا مِنَ الْهَلَکَاتِ وَ تُجَنِّبُنَا مِنَ الْآفَاتِ وَ تُکِنُّنَا مِنْ دَوَاهِی الْمُصِیبَاتِ وَ أَنْ تُنْزِلَ عَلَیْنَا مِنْ سَکِینَتِکَ وَ أَنْ تُغَشِّیَ وُجُوهَنَا بِأَنْوَارِ مَحَبَّتِکَ وَ أَنْ تُؤْوِیَنَا إِلَى شَدِیدِ رُکْنِکَ وَ أَنْ تَحْوِیَنَا فِی أَکْنَافِ عِصْمَتِکَ بِرَأْفَتِکَ وَ رَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

و بدیها مرا فراخوانده تا به آستان عزّتت بار اندازم، و هراس از انتقام وادارم کرده که به دستاویز مهرت چنگ زنم، کسیکه به ریسمانت چنگ زده سزاوار نیست خوار گردد، و آن که به عزّتت پناهنده شده، شایسته نیست رها گردد یا واگذاشته شود، خدایا ما را از حمایتت محروم مکن، و از پوشش رعایتت برهنه مساز، و از پرتگاههاى هلاک دورم کن، زیرا ما در سایه توجه تو و در حمایت تو به سر میبریم و از توییم، از تو میخواهم به حق خاصان از فرشتگانت، و شایستگانت از بندگانت، که براى ما سپرى قرار دهى که ما را از هلاکتها برهاند، و از آفات برکنار دارد، و از بلاهاى سخت نگهدارى کند، و هم اینکه آرامش خود را بر ما نازل کنى، و چهره هاى ما را به انوار محبتت پرفروغ گردانى، و ما را ر پناهگاه محکمت پناه دهى، و در کناره هاى نگهدارى خویش بگنجانى، به حق مهر و رحمتت اى مهربان ترین مهربانان.

المناجاة الثالثة عشرة: مناجاة الذاکرین

مناجات سیزدهم: رازونیاز ذاکران

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى اش همیشگى است

إِلَهِی لَوْ لا الْوَاجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِکَ لَنَزَّهْتُکَ مِنْ [عَنْ ] ذِکْرِی إِیَّاکَ عَلَى أَنَّ ذِکْرِی لَکَ بِقَدْرِی لا بِقَدْرِکَ وَ مَا عَسَى أَنْ یَبْلُغَ مِقْدَارِی حَتَّى أُجْعَلَ مَحَلا لِتَقْدِیسِکَ وَ مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنَا جَرَیَانُ ذِکْرِکَ عَلَى أَلْسِنَتِنَا وَ إِذْنُکَ لَنَا بِدُعَائِکَ وَ تَنْزِیهِکَ وَ تَسْبِیحِکَ إِلَهِی فَأَلْهِمْنَا ذِکْرَکَ فِی الْخَلاءِ وَ الْمَلاءِ وَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ الْإِعْلانِ وَ الْإِسْرَارِ وَ فِی السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ آنِسْنَا بِالذِّکْرِ الْخَفِیِّ وَ اسْتَعْمِلْنَا بِالْعَمَلِ الزَّکِیِّ وَ السَّعْیِ الْمَرْضِیِّ وَ جَازِنَا بِالْمِیزَانِ الْوَفِیِّ إِلَهِی بِکَ هَامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ وَ عَلَى مَعْرِفَتِکَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبَایِنَةُ،

خدایا اگر پذیرش فرمانت بر من واجب نبود هر آینه پاک نگاه میداشتمت از اینکه ذکر تو گویم، چه ذکر من تو را به اندازه کاستى من است نه برازنده کمال تو، شأن و اندازه من چقدر میتواند بالا رود تا ظرف تقدیس تو قرار گیرم؟ از بزرگ ترین نعمتها بر ما جارى شدن ذکر تو بر زبان ماست، و اجازه ات به ماست که تو را بخوانیم و تنزیه و تسبیح گوییم، خدایا پس ذکرت را به ما الهام کن در نهان و آشکار و شب و روز، و پیدا و پنهان، و در خوشى و ناخوشى و ما را به ذکر پنهان مأنوس فرما و به عمل پاکیزه و کوشش پسندیده بکار گیر، و به میزان کامل پاداشمان ده، خدایا دلهاى عاشق شیفته تواند، و خردهاى جداى از هم بر معرفتت گرد آمده اند،

فَلا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلا بِذِکْرَاکَ وَ لا تَسْکُنُ النُّفُوسُ إِلا عِنْدَ رُؤْیَاکَ أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِی کُلِّ مَکَانٍ وَ الْمَعْبُودُ فِی کُلِّ زَمَانٍ وَ الْمَوْجُودُ فِی کُلِّ أَوَانٍ وَ الْمَدْعُوُّ بِکُلِّ لِسَانٍ وَ الْمُعَظَّمُ فِی کُلِّ جَنَانٍ وَ أَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِّ لَذَّةٍ بِغَیْرِ ذِکْرِکَ وَ مِنْ کُلِّ رَاحَةٍ بِغَیْرِ أُنْسِکَ وَ مِنْ کُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِکَ وَ مِنْ کُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طَاعَتِکَ إِلَهِی أَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُکَ الْحَقُّ یَأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِیراً وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَةً وَ أَصِیلاً وَ قُلْتَ وَ قَوْلُکَ الْحَقُّ فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ فَأَمَرْتَنَا بِذِکْرِکَ وَ وَعَدْتَنَا عَلَیْهِ أَنْ تَذْکُرَنَا تَشْرِیفا لَنَا وَ تَفْخِیما وَ إِعْظَاما وَ هَا نَحْنُ ذَاکِرُوکَ کَمَا أَمَرْتَنَا فَأَنْجِزْ لَنَا مَا وَعَدْتَنَا یَا ذَاکِرَ الذَّاکِرِینَ وَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

بدین خاطر دلها آرام نگیرند جز به یاد تو، و جانها جز به هنگام مشاهده ات راحتى نیابند، تو تنزیه شده اى، در هرجا، و پرستیده گشته اى در هرگاه و در همواره روزگار بوده اى، و به هر زبان خوانده شده اى، و در هر دلى بزرگداشت شده اى از هر لذّتى به جز ذکر تو، و از هر آسایشی جز همدمى با تو، و از هر شادمانى به غیر قرب تو، و از هر شغلى جز طاعت تو پوزش مى جویم، تو گفتی و گفتارت حق است که: اى کسانى که ایمان آورده اید خدا را بسیار یاد کنید و در بامداد و شامگاه او را تسبیح گویید و تو گفتى و گفتارت حق است: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم «ما را به یاد کردنت فرمان دادى، و وعده فرمودى که تو نیز از روى شرافت و عزّت و کرامت بخشیدن به ما، ما را یاد کنى، اکنون برابر با فرمانت تو را یاد می کنیم، پس تو نیز به وعده ات وفا کن، اى یادآور یادکنندگان، و اى مهربان ترین مهربانان.

المناجاة الثانیة عشرة: مناجاة العارفین

مناجاة دوازدهم: رازونیاز عارفان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی اش همیشگى است

إِلَهِی قَصُرَتِ الْأَلْسُنُ عَنْ بُلُوغِ ثَنَائِکَ کَمَا یَلِیقُ بِجَلالِکَ وَ عَجَزَتِ الْعُقُولُ عَنْ إِدْرَاکِ کُنْهِ جَمَالِکَ وَ انْحَسَرَتِ الْأَبْصَارُ دُونَ النَّظَرِ إِلَى سُبُحَاتِ وَجْهِکَ وَ لَمْ تَجْعَلْ لِلْخَلْقِ طَرِیقا إِلَى مَعْرِفَتِکَ إِلا بِالْعَجْزِ عَنْ مَعْرِفَتِکَ إِلَهِی فَاجْعَلْنَا مِنَ الَّذِینَ تَرَسَّخَتْ [تَوَشَّجَتْ ] أَشْجَارُ الشَّوْقِ إِلَیْکَ فِی حَدَائِقِ صُدُورِهِمْ وَ أَخَذَتْ لَوْعَةُ مَحَبَّتِکَ بِمَجَامِعِ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ إِلَى أَوْکَارِ الْأَفْکَارِ یَأْوُونَ وَ فِی رِیَاضِ الْقُرْبِ وَ الْمُکَاشَفَةِ یَرْتَعُونَ وَ مِنْ حِیَاضِ الْمَحَبَّةِ بِکَأْسِ الْمُلاطَفَةِ یَکْرَعُونَ،

خداى زبانها از اداى ثنایت آنچنان که شایسته عظمت توست کوتاه است، و خردها از درک ژرفاى جمالت ناتوان است، و دیده ها از تماشاى بزرگی هاى ذاتت درمانده است، براى خلق راهی به سوى شناسایی ات جز ناتوانى از شناخت قرار ندادى، خدایا ما را از کسانى قرار ده که شاخسارهای اشتیاق به سویت در بوستان هاى سینه هایشان استوار و پابرجا شده است و سوز عشقت در کانون دل هایشان برافروخته، از این روى به آشیانه اندیشه هاى ولا جاى گیرند، و در گلستان قرب و مکاشفه ات مى گردند، و از حوض هاى محبّتت با جام ملاطفت می نوشند

وَ شَرَائِعَ الْمُصَافَاةِ یَرِدُونَ قَدْ کُشِفَ الْغِطَاءُ عَنْ أَبْصَارِهِمْ وَ انْجَلَتْ ظُلْمَةُ الرَّیْبِ عَنْ عَقَائِدِهِمْ وَ ضَمَائِرِهِمْ وَ انْتَفَتْ مُخَالَجَةُ الشَّکِّ عَنْ قُلُوبِهِمْ وَ سَرَائِرِهِمْ وَ انْشَرَحَتْ بِتَحْقِیقِ الْمَعْرِفَةِ صُدُورُهُمْ وَ عَلَتْ لِسَبْقِ السَّعَادَةِ فِی الزَّهَادَةِ هِمَمُهُمْ وَ عَذُبَ فِی مَعِینِ الْمُعَامَلَةِ شِرْبُهُمْ وَ طَابَ فِی مَجْلِسِ الْأُنْسِ سِرُّهُمْ وَ أَمِنَ فِی مَوْطِنِ الْمَخَافَةِ سِرْبُهُمْ وَ اطْمَأَنَّتْ بِالرُّجُوعِ إِلَى رَبِّ الْأَرْبَابِ أَنْفُسُهُمْ ،

و در کنار نهرهاى صفا وارد میشوند، درحالیکه پرده از دیدگانشان برداشته شده، و تاریکى دودلى از باورها و ضمایرشان زدوده گشته، و خلجان شک از دلها و باطنشان بیرون رفته، و سینه هایشان با تحقّق معرفت گشوده شده، و همّتشان براى پیشى گرفتن در میدان خوشبختى بر اثر زهد بلندى گرفته، و نوشیدنشان در چشمه زلال کردار گوارا شده، و باطنشان در مجلس انس پاکیزه گشته، و راهشان در جاى ترسناک ایمنى یافته، و جانشان با رجوع به رب الارباب اطمینان یافته،

وَ تَیَقَّنَتْ بِالْفَوْزِ وَ الْفَلاحِ أَرْوَاحُهُمْ وَ قَرَّتْ بِالنَّظَرِ إِلَى مَحْبُوبِهِمْ أَعْیُنُهُمْ وَ اسْتَقَرَّ بِإِدْرَاکِ السُّؤْلِ وَ نَیْلِ الْمَأْمُولِ قَرَارُهُمْ وَ رَبِحَتْ فِی بَیْعِ الدُّنْیَا بِالْآخِرَةِ تِجَارَتُهُمْ إِلَهِی مَا أَلَذَّ خَوَاطِرَ الْإِلْهَامِ بِذِکْرِکَ عَلَى الْقُلُوبِ وَ مَا أَحْلَى الْمَسِیرَ إِلَیْکَ بِالْأَوْهَامِ فِی مَسَالِکِ الْغُیُوبِ وَ مَا أَطْیَبَ طَعْمَ حُبِّکَ وَ مَا أَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِکَ فَأَعِذْنَا مِنْ طَرْدِکَ وَ إِبْعَادِکَ وَ اجْعَلْنَا مِنْ أَخَصِّ عَارِفِیکَ وَ أَصْلَحِ عِبَادِکَ وَ أَصْدَقِ طَائِعِیکَ وَ أَخْلَصِ عُبَّادِکَ یَا عَظِیمُ یَا جَلِیلُ یَا کَرِیمُ یَا مُنِیلُ بِرَحْمَتِکَ وَ مَنِّکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

و ارواحشان به نیکبختى و رستگارى یقین یافته، و دیدگانشان با نظر به محبوبشان روشنی گرفته، و آرامش شان با دریافت خواهش و رسیدن به آرزو استقرار یافته، و تجارتشان در فروش دنیا به آخرت سودبخش بوده، خدایا چه لذّت بخش است در دلها خاطرات الهام گرفته از یادت، و چقدر شیرین است پویش به سوى تو با مرکب اندیشه ها در راه هاى غیب، و طعم عشقت چه خوش، و شربت مقام قربت چقدر گوارا است، پس ما را از راندن و دور کردنت پناه ده، و از خاص ترین عارفانت و شایسته ترین بندگانت و راستگوترین فرمانبرانت و خالص ترین پرستندگانت قرار داده، اى بزرگ، اى باشکوه، اى گرامى، اى بخشنده، به مهربانى ات اى مهربان ترین مهربانان.

المناجاة الحادیة عشرة: مناجاة المفتقرین

مناجات یازدهم: رازونیاز نیازمندان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى اش همیشگى است

إِلَهِی کَسْرِی لا یَجْبُرُهُ إِلّا لُطْفُکَ وَ حَنَانُکَ وَ فَقْرِی لا یُغْنِیهِ إِلّا عَطْفُکَ وَ إِحْسَانُکَ وَ رَوْعَتِی لا یُسَکِّنُهَا إِلّا أَمَانُکَ وَ ذِلَّتِی لا یُعِزُّهَا إِلّا سُلْطَانُکَ وَ أُمْنِیَّتِی لا یُبَلِّغُنِیهَا إِلّا فَضْلُکَ وَ خَلَّتِی لا یَسُدُّهَا إِلّا طَوْلُکَ وَ حَاجَتِی لا یَقْضِیهَا غَیْرُکَ وَ کَرْبِی لا یُفَرِّجُهُ سِوَى رَحْمَتِکَ وَ ضُرِّی لا یَکْشِفُهُ غَیْرُ رَأْفَتِکَ وَ غُلَّتِی لا یُبَرِّدُهَا إِلّا وَصْلُکَ وَ لَوْعَتِی لا یُطْفِیهَا إِلّا لِقَاؤُکَ وَ شَوْقِی إِلَیْکَ لا یَبُلُّهُ إِلا النَّظَرُ إِلَى وَجْهِکَ وَ قَرَارِی لا یَقِرُّ دُونَ دُنُوِّی مِنْکَ،

خدایا شکستگى ام را جز لطف و محبتت جبران نکنند، و تهیدستی ام را بی نیازى نرساند جز مهر و احسانت، و هراسم را جز امان تو آرام ننماید، و خواریام را جز توانایى ات به عزّت تبدیل نکند، و مرا جز فضلت به آرزویم نرساند و شکاف فقرم را جز احسان تو پر نکند، و حاجتم را کسى جز تو بر نیاورد، و غمزدگی ام را جز رحمتت برطرف ننماید و بدحالى ام را جز مهرت نگشاید و سوز سینه ام را جز وصل تو خنک نکند و آتش درونم را جز دیدارت خاموش نگرداند و بر حرارت شوقم به تو جز نگاه به جمالت آب نریزد، و آرامشم بدون نزدیک شدن به حضرتت برقرار نشود

وَ لَهْفَتِی لا یَرُدُّهَا إِلا رَوْحُکَ وَ سُقْمِی لا یَشْفِیهِ إِلا طِبُّکَ وَ غَمِّی لا یُزِیلُهُ إِلا قُرْبُکَ وَ جُرْحِی لا یُبْرِئُهُ إِلا صَفْحُکَ وَ رَیْنُ قَلْبِی لا یَجْلُوهُ إِلا عَفْوُکَ وَ وَسْوَاسُ صَدْرِی لا یُزِیحُهُ إِلا أَمْرُکَ فَیَا مُنْتَهَى أَمَلِ الْآمِلِینَ وَ یَا غَایَةَ سُؤْلِ السَّائِلِینَ وَ یَا أَقْصَى طَلِبَةِ الطَّالِبِینَ وَ یَا أَعْلَى رَغْبَةِ الرَّاغِبِینَ وَ یَا وَلِیَّ الصَّالِحِینَ وَ یَا أَمَانَ الْخَائِفِینَ وَ یَا مُجِیبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّینَ وَ یَا ذُخْرَ الْمُعْدِمِینَ وَ یَا کَنْزَ الْبَائِسِینَ وَ یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ،

و حسرتم را جز نسیم رحمتت برنگرداند، و بیمارى ام را جز درمانت شفا ندهند و غمم را جز مقام قربت برطرف نسازد، و زخمم را جز چشم پوشى ات التیام ندهد، و آلودگى دلم را جز گذشت تو نزداید، و وسواس سینه ام را جز فرمانت از میان نبرد، اى نهایت آرزوى آرزومندان، ای غایت خواهش خواهندگان، اى دورترین مطلوب جویندگان، اى والاترین رغبت راغبان، اى سرپرست شایستگان، اى امان ترسیدگان، اى اجابت کننده دعاى بیچارگان، اى ذخیره ناداران، اى گنج بینوایان، اى فریادرس دادخواهان،

وَ یَا قَاضِیَ حَوَائِجِ الْفُقَرَاءِ وَ الْمَسَاکِینِ وَ یَا أَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ وَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ لَکَ تَخَضُّعِی وَ سُؤَالِی وَ إِلَیْکَ تَضَرُّعِی وَ ابْتِهَالِی أَسْأَلُکَ أَنْ تُنِیلَنِی مِنْ رَوْحِ رِضْوَانِکَ وَ تُدِیمَ عَلَیَّ نِعَمَ امْتِنَانِکَ وَ هَا أَنَا بِبَابِ کَرَمِکَ وَاقِفٌ وَ لِنَفَحَاتِ بِرِّکَ مُتَعَرِّضٌ وَ بِحَبْلِکَ الشَّدِیدِ مُعْتَصِمٌ وَ بِعُرْوَتِکَ الْوُثْقَى مُتَمَسِّکٌ إِلَهِی ارْحَمْ عَبْدَکَ الذَّلِیلَ ذَا اللِّسَانِ الْکَلِیلِ وَ الْعَمَلِ الْقَلِیلِ وَ امْنُنْ عَلَیْهِ بِطَوْلِکَ الْجَزِیلِ وَ اکْنُفْهُ تَحْتَ ظِلِّکَ الظَّلِیلِ یَا کَرِیمُ یَا جَمِیلُ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

اى برآورنده حاجات تهیدستان و بر خاک نشستگان، ای کریم ترین کریمان، اى مهربان ترین مهربانان، فروتنى و خواهشم به پیشگاه توست، و زارى و ناله ام به سوی تو، از تو مى خواهم مرا به نسیم خرسندی ات برسانى، و نعمت هاى نیکویت را بر من تداوم بخشى، من اینک بر در خانه کرمت ایستاده ام، و در معرض نسیم هاى نیکى ات قرار دارم، و به رشته محکمت چنگ زده ام و به دست آویز استوارت دست آویختم، خدایا بر بنده خوارت که زبانش گنگ، و عملش اندک است رحم کن، و با احسان پیوسته و برجسته ات بر او منّت گذار، و او را زیر سایه بلندت حمایت فرما، اى گرامى، اى زیبا، اى مهربان ترین مهربانان.

المناجاة العاشرة: مناجاة المتوسّلین

مناجاة دهم: رازونیاز توسّل جویان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى اش همیشگى است

إِلَهِی لَیْسَ لِی وَسِیلَةٌ إِلَیْکَ إِلا عَوَاطِفُ رَأْفَتِکَ وَ لا لِی ذَرِیعَةٌ إِلَیْکَ إِلا عَوَارِفُ رَحْمَتِکَ وَ شَفَاعَةُ نَبِیِّکَ نَبِیِّ الرَّحْمَةِ وَ مُنْقِذِ الْأُمَّةِ مِنَ الْغُمَّةِ فَاجْعَلْهُمَا لِی سَبَبا إِلَى نَیْلِ غُفْرَانِکَ وَ صَیِّرْهُمَا لِی وُصْلَةً إِلَى الْفَوْزِ بِرِضْوَانِکَ وَ قَدْ حَلَّ رَجَائِی بِحَرَمِ کَرَمِکَ وَ حَطَّ طَمَعِی بِفِنَاءِ جُودِکَ فَحَقِّقْ فِیکَ أَمَلِی وَ اخْتِمْ بِالْخَیْرِ عَمَلِی وَ اجْعَلْنِی مِنْ صَفْوَتِکَ الَّذِینَ أَحْلَلْتَهُمْ بُحْبُوحَةَ جَنَّتِکَ وَ بَوَّأْتَهُمْ دَارَ کَرَامَتِکَ،

خدایا به پیشگاهت وسیله اى جز عواطب مهرت ندارم، و به درگاهت دست آویزى جز آنچه از رحمتت شناخته شده و جز شفاعت پیامبرت پیامبر رحمت رهایى بخش امت از رنج و ناراحتى ندارم، خدایا! این دو وسیله را براى من سبب رسیدن به آمرزشت قرار ده، و آن دو را رابطه اى براى دست یابى به خشنودیت بگردان، همانا امیدم به حریم کرمت فرود آمده، و مرکب طمعم به آستانه جودت بار انداخته است، پس درباره خودت آرزویم را محقّق ساز، و کارم را به خیر پایان ده، و مرا از آن برگزیدگانى قرار ده که در در میان بهشت قرارشان دادى و خانه کرامتت را در اختیارشان گذاردى

 وَ أَقْرَرْتَ أَعْیُنَهُمْ بِالنَّظَرِ إِلَیْکَ یَوْمَ لِقَائِکَ وَ أَوْرَثْتَهُمْ مَنَازِلَ الصِّدْقِ فِی جِوَارِکَ یَا مَنْ لا یَفِدُ الْوَافِدُونَ عَلَى أَکْرَمَ مِنْهُ وَ لا یَجِدُ الْقَاصِدُونَ أَرْحَمَ مِنْهُ یَا خَیْرَ مَنْ خَلا بِهِ وَحِیدٌ وَ یَا أَعْطَفَ مَنْ أَوَى إِلَیْهِ طَرِیدٌ إِلَى سَعَةِ عَفْوِکَ مَدَدْتُ یَدِی وَ بِذَیْلِ کَرَمِکَ أَعْلَقْتُ کَفِّی فَلا تُولِنِی الْحِرْمَانَ وَ لا تُبْلِنِی بِالْخَیْبَةِ وَ الْخُسْرَانِ یَا سَمِیعَ الدُّعَاءِ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

و دیده آنان را در روز قیامت با نگاه به سوی جمال خویش روشن نمودى، و جایگاه راستى را در جوارت به آنان واگذار نمودى، اى آن که باریافتگان بر کریم تر از او بار نیابند، و قصدکنندگان مهربان تر از او را نیابند، اى بهترین کسى که شخص تنها با او خلوت کند، و اى مهربان ترین کسى که انسان رانده به جانب او روى آورده، به سوى گستردگى عفوت دست گدایى دراز کردم، و به دامن کرمت چنگ آویختم، مرا سزاوار حرمان مکن و به ناامیدى و زیان دچار مساز، اى شنواى دعا، اى مهربان ترین مهربانان.

المناجاة التاسعة: مناجاة المحبّین

مناجات نهم: رازونیاز شیفتگان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانیاش همیشگى است

إِلَهِی مَنْ ذَا الَّذِی ذَاقَ حَلاوَةَ مَحَبَّتِکَ فَرَامَ مِنْکَ بَدَلاً وَ مَنْ ذَا الَّذِی أَنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغَى عَنْکَ حِوَلاً إِلَهِی فَاجْعَلْنَا مِمَّنِ اصْطَفَیْتَهُ لِقُرْبِکَ وَ وِلایَتِکَ وَ أَخْلَصْتَهُ لِوُدِّکَ وَ مَحَبَّتِکَ وَ شَوَّقْتَهُ إِلَى لِقَائِکَ وَ رَضَّیْتَهُ بِقَضَائِکَ وَ مَنَحْتَهُ بِالنَّظَرِ إِلَى وَجْهِکَ وَ حَبَوْتَهُ بِرِضَاکَ وَ أَعَذْتَهُ مِنْ هَجْرِکَ وَ قِلاکَ وَ بَوَّأْتَهُ مَقْعَدَ الصِّدْقِ فِی جِوَارِکَ وَ خَصَصْتَهُ بِمَعْرِفَتِکَ وَ أَهَّلْتَهُ لِعِبَادَتِکَ وَ هَیَّمْتَ قَلْبَهُ لِإِرَادَتِکَ وَ اجْتَبَیْتَهُ لِمُشَاهَدَتِکَ،

خدایا کیست آن که شیرینى محبتت را چشید پس به جاى تو دیگرى را برگزید؟ و کیست آن که با مقام قرب تو انس یافت پس مایل به روى برتافتن از تو شد؟ خدایا، ما را از کسانى قرار ده که براى قرب و ولایتت برگزیدى، و براى دوستى و محبتت خالص نمودى، و براى دیدارت مشتاق کردى، و به قضایت راضى ساختى، و نعمت نگاه به جمالت را عطایش کردى، و به خشنودى ات مخصوص گرداندى، و از غم هجران و دورى ات پناه دادى، و در جوارت در جایگاه راستى جای دادى، و به شناخت خود اختصاص دادى، و براى بندگى ات سزاوار کردى، و به اراده ات دلباخته فرمودى، و براى تماشاى جمالت برگزیدى،

وَ أَخْلَیْتَ وَجْهَهُ لَکَ وَ فَرَّغْتَ فُؤَادَهُ لِحُبِّکَ وَ رَغَّبْتَهُ فِیمَا عِنْدَکَ وَ أَلْهَمْتَهُ ذِکْرَکَ وَ أَوْزَعْتَهُ شُکْرَکَ وَ شَغَلْتَهُ بِطَاعَتِکَ وَ صَیَّرْتَهُ مِنْ صَالِحِی بَرِیَّتِکَ وَ اخْتَرْتَهُ لِمُنَاجَاتِکَ وَ قَطَعْتَ عَنْهُ کُلَّ شَیْ ءٍ یَقْطَعُهُ عَنْکَ اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا مِمَّنْ دَأْبُهُمُ الارْتِیَاحُ إِلَیْکَ وَ الْحَنِینُ وَ دَهْرُهُمُ الزَّفْرَةُ وَ الْأَنِینُ جِبَاهُهُمْ سَاجِدَةٌ لِعَظَمَتِکَ وَ عُیُونُهُمْ سَاهِرَةٌ فِی خِدْمَتِکَ وَ دُمُوعُهُمْ سَائِلَةٌ مِنْ خَشْیَتِکَ وَ قُلُوبُهُمْ مُتَعَلِّقَةٌ بِمَحَبَّتِکَ وَ أَفْئِدَتُهُمْ مُنْخَلِعَةٌ مِنْ مَهَابَتِکَ یَا مَنْ أَنْوَارُ قُدْسِهِ لِأَبْصَارِ

و رویش را براى خود از غیر پاک کردى، و دلش را براى عشقت فارغ نمودى، و آن را به سوى آنچه نزد توست راغب فرمودى، و یادت را به او الهام کردى، و شکرت را نصیبش نمودى، و به طاعتت مشغول ساختى، و او را از بندگان شایسته ات گرداندى، و براى رازونیازت انتخاب کردى، و جدا کردى از او هرچه که او را از تو جدا مى کند، خدایا ما را ما را از کسانى قرار ده که شیوه هاشان آرام گرفتن به درگاه توست در حال زارى و روزگارشان آه و ناله است، و پیشانیشان در پیشگاه عظمتت بر سجده، و دیدگانشان در خدمتت بیخواب گشته است، و اشکشان از خشیت تو روان، و قلوبشان به عشقت آویخته و دل هایشان از هیبتت از جا کنده است، اى آن که انوار قدسش براى دیدگان

مُحِبِّیهِ رَائِقَةٌ وَ سُبُحَاتُ وَجْهِهِ لِقُلُوبِ عَارِفِیهِ شَائِفَةٌ یَا مُنَى قُلُوبِ الْمُشْتَاقِینَ وَ یَا غَایَةَ آمَالِ الْمُحِبِّینَ أَسْأَلُکَ حُبَّکَ وَ حُبَّ مَنْ یُحِبُّکَ وَ حُبَّ کُلِّ عَمَلٍ یُوصِلُنِی إِلَى قُرْبِکَ وَ أَنْ تَجْعَلَکَ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا سِوَاکَ وَ أَنْ تَجْعَلَ حُبِّی إِیَّاکَ قَائِدا إِلَى رِضْوَانِکَ وَ شَوْقِی إِلَیْکَ ذَائِدا عَنْ عِصْیَانِکَ وَ امْنُنْ بِالنَّظَرِ إِلَیْکَ عَلَیَّ وَ انْظُرْ بِعَیْنِ الْوُدِّ وَ الْعَطْفِ إِلَیَّ وَ لا تَصْرِفْ عَنِّی وَجْهَکَ وَ اجْعَلْنِی مِنْ أَهْلِ الْإِسْعَادِ وَ الْحِظْوَةِ [الْحُظْوَةِ] عِنْدَکَ یَا مُجِیبُ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

عاشقانش جلوه گر است و بزرگی هاى جمالش براى قلوب عارفانش دیدنى است، اى آرمان دل مشتاقان، ای نهایت آروزهاى عاشقان، از تو درخواست می کنم دوستى خودت را و دوستى آنان که تو را دوست دارند و دوستى هر کارى که مرا به میدان قرب تو می رساند، و اینکه خودت را نزد من محبوب تر از دیگران قرار دهى و عشقم را به وجودت راهبر به سوى خرسندى ات بگردانی و شوقم را به حضرتت بازدارنده از نافرمانى ات سازى، خدایا تماشاى زیبایى وجودت را بر من منّت گذار و به من به دیده عشق و عاطفه بنگر، و روى از من متاب، و مرا نزد خود از اهل خوشبختى و بهره مندی قرار ده، از اجابت کننده، اى مهربان ترین مهربانان.

المناجاة الثامنة: مناجاة المریدین

مناجاة هشتم: رازونیاز ارادتمندان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى اش همیشگى است

سُبْحَانَکَ مَا أَضْیَقَ الطُّرُقَ عَلَى مَنْ لَمْ تَکُنْ دَلِیلَهُ وَ مَا أَوْضَحَ الْحَقَّ عِنْدَ مَنْ هَدَیْتَهُ سَبِیلَهُ إِلَهِی فَاسْلُکْ بِنَا سُبُلَ الْوُصُولِ إِلَیْکَ وَ سَیِّرْنَا فِی أَقْرَبِ الطُّرُقِ لِلْوُفُودِ عَلَیْکَ قَرِّبْ عَلَیْنَا الْبَعِیدَ وَ سَهِّلْ عَلَیْنَا الْعَسِیرَ الشَّدِیدَ وَ أَلْحِقْنَا بِعِبَادِکَ الَّذِینَ هُمْ بَالْبِدَارِ إِلَیْکَ یُسَارِعُونَ وَ بَابَکَ عَلَى الدَّوَامِ یَطْرُقُونَ وَ إِیَّاکَ فِی اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَعْبُدُونَ وَ هُمْ مِنْ هَیْبَتِکَ مُشْفِقُونَ الَّذِینَ صَفَّیْتَ لَهُمُ الْمَشَارِبَ وَ بَلَّغْتَهُمُ الرَّغَائِبَ ،

منزّهى تو، چه تنگ است راه ها بر کسى که تو راهنمایش نباشى، و چه آشکار است حق نزد کسى که راه را نشانش دادى، خدایا ما را به راه هاى رسیدن به سرایت بکشان، و ما را از نزدیک ترین راه هاى ورود به بارگاهت ببر، دور را بر ما نزدیک کن، و دشوار و سخت را بر ما آسان گردان، و ما را به آن بندگانت که با چالاکى به سویت میشتابند، و همواره در رحمتت را مى کوبند ملحق نما، آنان که در هر شب و روز تو را عبادت مى کنند، و از هیبتت در هراسند، بندگانى که آبشخورها براى آنان زلال کردى و به خواسته هایشان با کامیابى رساندى،

وَ أَنْجَحْتَ لَهُمُ الْمَطَالِبَ وَ قَضَیْتَ لَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ الْمَآرِبَ وَ مَلَأْتَ لَهُمْ ضَمَائِرَهُمْ مِنْ حُبِّکَ وَ رَوَّیْتَهُمْ مِنْ صَافِی شِرْبِکَ فَبِکَ إِلَى لَذِیذِ مُنَاجَاتِکَ وَصَلُوا وَ مِنْکَ أَقْصَى مَقَاصِدِهِمْ حَصَّلُوا فَیَا مَنْ هُوَ عَلَى الْمُقْبِلِینَ عَلَیْهِ مُقْبِلٌ وَ بِالْعَطْفِ عَلَیْهِمْ عَائِدٌ مُفْضِلٌ وَ بِالْغَافِلِینَ عَنْ ذِکْرِهِ رَحِیمٌ رَءُوفٌ وَ بِجَذْبِهِمْ إِلَى بَابِهِ وَدُودٌ عَطُوفٌ أَسْأَلُکَ أَنْ تَجْعَلَنِی مِنْ أَوْفَرِهِمْ مِنْکَ حَظّاً وَ أَعْلاهُمْ عِنْدَکَ مَنْزِلاً وَ أَجْزَلِهِمْ مِنْ وُدِّکَ قِسْماً وَ أَفْضَلِهِمْ فِی مَعْرِفَتِکَ نَصِیباً فَقَدِ انْقَطَعَتْ إِلَیْکَ هِمَّتِی وَ انْصَرَفَتْ نَحْوَکَ رَغْبَتِی فَأَنْتَ لا غَیْرُکَ مُرَادِی وَ لَکَ لا لِسِوَاکَ سَهَرِی وَ سُهَادِی وَ لِقَاؤُکَ قُرَّةُ عَیْنِی وَ وَصْلُکَ مُنَى نَفْسِی،

و آنان را بر جوینده هایشان کامروا نمودى، و از روى فضلت حاجاتشان را برآوردى، و نهادشان را از محبّتت آکنده ساختى، و از زلال چشمه ات سیرابشان نمودى، اینان به وسیله تو به لذّت مناجاتت دست یافتند، و از حسن عنایت تو دورترین مقاصدشان را فراچنگ آوردند، اى کسى که بر روى آورندگان بر خویش روى آورد و با مهرورزى بر ایشان روى آور و بخشنده است، و به غفلت ورزان از یادش دلسوز و مهربان است، و براى جلب آنان به درگاهش با محبّت و عطوف است، از تو می خواهم مرا از کسانى قرار دهى که بهره بیشترى از تو دارند، و برترین جایگاه را نزد تو نصیب خود ساخته اند و از دوستى است سهم برجسته ترى به آنان رسیده، و در معرفتت بهره بیشترى نصیب آنان گشته است، همانا همّتم از همه جا بریده و تنها متوجّه تو گشته است، و رغبتم به جانب تو منصرف شده است، پس تنها تو مراد منى نه غیر تو، و شب زنده دارى و بى خوابى ام تنها براى توست نه براى غیر تو، و دیدارت نور دیدگان من است و وصالت آرزوى هستى ام،

وَ إِلَیْکَ شَوْقِی وَ فِی مَحَبَّتِکَ وَلَهِی وَ إِلَى هَوَاکَ صَبَابَتِی وَ رِضَاکَ بُغْیَتِی وَ رُؤْیَتُکَ حَاجَتِی وَ جِوَارُکَ طَلَبِی وَ قُرْبُکَ غَایَةُ سُؤْلِی وَ فِی مُنَاجَاتِکَ رَوْحِی وَ رَاحَتِی وَ عِنْدَکَ دَوَاءُ عِلَّتِی وَ شِفَاءُ غُلَّتِی وَ بَرْدُ لَوْعَتِی وَ کَشْفُ کُرْبَتِی فَکُنْ أَنِیسِی فِی وَحْشَتِی وَ مُقِیلَ عَثْرَتِی وَ غَافِرَ زَلَّتِی وَ قَابِلَ تَوْبَتِی وَ مُجِیبَ دَعْوَتِی وَ وَلِیَّ عِصْمَتِی وَ مُغْنِیَ فَاقَتِی وَ لا تَقْطَعْنِی عَنْکَ وَ لا تُبْعِدْنِی مِنْکَ یَا نَعِیمِی وَ جَنَّتِی وَ یَا دُنْیَایَ وَ آخِرَتِی [ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ ]

و تنها به سوى توست اشتیاقم، تنها در مسیر عشق توست شیفتگى ام و در هواى توست دلدادگى ام، و خشنودى ات مقصود من، و دیدارت نیاز من، و جوارت مطلوب من، و قربت نهایت خواسته من است، آسودگى و راحتم در رازونیاز با توست، داروى دردم و درمان بیمارى سینه ام، و خنکاى آتشم قلبم، و برآمدن اندوهم تنها پیش توست، پس در هنگام ترس همدمم باش، و لغزشم را نادیده گیر، و گناهم را بیامرز، توبه ام را بپذیر و دعایم را اجابت کن، و سرپرست زمامم و توانگرى گاه تهیدستى ام باش، مرا از خود جدا مکن، و از خویشتن دورم مساز، اى نعمت و بهشت من، و اى دنیا و آخرتم، اى مهربان ترین مهربانان.

المناجاة السابعة: مناجاة المطیعین لله

مناجات هفتم: رازونیاز فرمانبران خدا

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانى اش همیشگى است

اللَّهُمَّ أَلْهِمْنَا طَاعَتَکَ وَ جَنِّبْنَا مَعْصِیَتَکَ وَ یَسِّرْ لَنَا بُلُوغَ مَا نَتَمَنَّى مِنِ ابْتِغَاءِ رِضْوَانِکَ وَ أَحْلِلْنَا بُحْبُوحَةَ جِنَانِکَ وَ اقْشَعْ عَنْ بَصَائِرِنَا سَحَابَ الارْتِیَابِ وَ اکْشِفْ عَنْ قُلُوبِنَا أَغْشِیَةَ الْمِرْیَةِ وَ الْحِجَابِ وَ أَزْهِقِ الْبَاطِلَ عَنْ ضَمَائِرِنَا وَ أَثْبِتِ الْحَقَّ فِی سَرَائِرِنَا فَإِنَّ الشُّکُوکَ وَ الظُّنُونَ لَوَاقِحُ الْفِتَنِ وَ مُکَدِّرَةٌ لِصَفْوِ الْمَنَائِحِ وَ الْمِنَنِ اللَّهُمَّ احْمِلْنَا فِی سُفُنِ نَجَاتِکَ وَ مَتِّعْنَا بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِکَ وَ أَوْرِدْنَا حِیَاضَ حُبِّکَ ،

خداى فرمانبرى ات را به ما الهام فرما، و ما را از نافرمانیت دور کن، و راه رسیدن به آنچه از خشنودی ات آرزومندیم آسان کن، و ما را در میان بهشت هایت جاى ده، و از برابر دیدگان دل هایمان ابرهاى شک و دودلى را بزداى، و از قلوبمان پرده هاى تردید و کوردلى را کنار زن، و از نهادمان باطل را زایل کن، و حق را در درون ما استوار گردان، زیرا شکها و گمانها بارورکننده آشوب ها، تیره کننده عطاها و بخششهاى زلال و بى آلایش اند، خدایا ما را بر کشتی هاى نجاتت بنشان، و از لذّت رازونیازت بهره مند گردان، و به حوض هاى دوستى ات وارد کن،

وَ أَذِقْنَا حَلاوَةَ وُدِّکَ وَ قُرْبِکَ وَ اجْعَلْ جِهَادَنَا فِیکَ وَ هَمَّنَا فِی طَاعَتِکَ وَ أَخْلِصْ نِیَّاتِنَا فِی مُعَامَلَتِکَ فَإِنَّا بِکَ وَ لَکَ وَ لا وَسِیلَةَ لَنَا إِلَیْکَ إِلّا أَنْتَ إِلَهِی اجْعَلْنِی مِنَ الْمُصْطَفَیْنَ الْأَخْیَارِ وَ أَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ الْأَبْرَارِ السَّابِقِینَ إِلَى الْمَکْرُمَاتِ الْمُسَارِعِینَ إِلَى الْخَیْرَاتِ الْعَامِلِینَ لِلْبَاقِیَاتِ الصَّالِحَاتِ السَّاعِینَ إِلَى رَفِیعِ الدَّرَجَاتِ إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ وَ بِالْإِجَابَةِ جَدِیرٌ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ

و شیرینى محبّت و مقام قربت را به ما بچشان، کوشش مان را در راهت و همّتمان را در طاعتت قرار ده، و نیتّ هایمان را در معامله با خود خالص گران، چرا که ما با تو و از توییم و براى ما وسیله اى جز به سوى تو نیست، خدایا مرا از گزیدگان بندگان خوبت قرار ده، و به شایستگان نیکوکار ملحق کن، هم آنان که به بندگى پیشى گرفتند، و به سوى خیرات شتافتند و براى باقیات صالحات تلاش کردند، و براى رسیدن به درجات بلند کوشش نمودند همانا تو بر هرچیز توانایى، و به اجابت دعا سزاوارى، به مهربانی ات اى مهربان ترین مهربانان.