مفاتیح‌الجنان؛ دعای فرج
سوّم: شیخ کفعمى در کتاب «بلد الامین» دعایى نقل کرده به روایت از حضرت امیر المؤمنین که هر سوخته دل و مصیبت زده و غمناک و گرفتار آن را بخواند حق تعالى به او گشایش و فرج کرامت فرماید.
و آن دعا این است:
یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ وَ یا ذُخْرَ مَنْ لا ذُخْرَ لَهُ وَیا سَنَدَ مَنْ لا سَنَدَ لَهُ ویا حِرْزَ مَنْ لا حِرْزَ لَهُ وَیا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ وَیا کَنْزَ مَنْ لا کَنْزَ لَهُ وَیا عِزَّ مَنْ لا عِزَّ لَهُ یا کَریمَ الْعَفْوِ یا حَسَنَ التَّجاوُزِ یا عَوْنَ الضُّعَفاَّءِ یا کَنْزَ الْفُقَراَّءِ یا عَظیمَ الرِّجاَّءِ یا مُنْقِذَ الْغَرْقى یا مُنْجِىَ الْهَلْکى یا مُحْسِنُ ،
اى تکیه گاه آن که تکیه گاهى ندارد، اى اندوخته آن که اندوخته ای ندارد، اى پشتیبان آن که پشتیبانى ندارد، اى نگاهدار آن که نگاهداری ندارد، اى فریادرس آن که فریادرسى ندارد، اى گنج آن که گنجى ندارد، اى عزّت آن که عزّتى ندارد، اى کریمانه درگذرنده، اى نیکو گذشت، اى پشتیبان ناتوانان، اى غناى تهیدستان، اى بزرگ مایه امید، اى نجات دهنده غریقان، اى رهایى بخش هلاک شدگان، اى احسان کننده،
یا مُجْمِلُ یا مُنْعِمُ یا مُفْضِلُ اَنْتَ الَّذى سَجَدَ لَکَ سَوادُ اللّیْلِ وَنُورُ النَّهارِ وَضَوْءُ الْقَمَرِ وَشُعاعُ الشَّمْسِ وَحَفیفُ الشَّجَرِ وَدَوِىُّ الْماَّءِ یا اَللّهُ یا اَللّهُ یا اَللّهُ لا اِلهَ إ لاّ اَنْتَ وَحْدَکَ لا شَریکَ لَکَ یا رَبّاهُ یا اَللّهُ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَافْعَلْ بِنا ما اَنْتَ اَهْلُهُ.
اى زیبایى بخش، اى نعمت ده، اى عطابخش، تویى آن که سیاهى شب و روشنى روز و پرتو ماه و شعاع خورشید و وزش باد در درخت و صداى آب باریت سجده کرد، اى خدا، اى خدا، ای خدا، معبودى جز تو نیست، یگانه و بى شریکى اى پروردگار، اى خدا، بر محمّد درود فرست و با ما آنچه شایسته آنى انجام ده.
پس از دعا هرچه حاجت دارى درخواست کن.
مؤلف گوید: و نیز براى گشایش مشکلات و رفع گرفتارى، و برطرف شدن غم و اندوه، تداوم بر این ذکر که حضرت جواد علیه السّلام تعلیم فرموده بسیار سودمند است:
یَا مَنْ یَکْفى مِنْ کُلِّشَى ءٍ وَلا یَکْفى مِنْهُ شَى ءٌ اِکْفِنى ما اَهَمَّنى
اى آن که از هرچیز کفایت کند و از او چیزى کفایت نکند کارهاى مهمّ مرا کفایت فرما.
