کیمیا

نگاهی به تاریخ فلسطین از آغاز تا امروز
قسمت نهم

راکفلرها غسل تعمید می کنند 

نقطه ی عطف سیاست آمریکا در خاور میانه با کنفرانس بالتیمور در نیویورک شکل گرفت و صهیونیست های آمریکا قطعنامه ای صادر کرده و تاکید کردند :
« محتویات کتاب سفید که به واسطه ی آن بر استحقاق ملت فلسطین بر داشتن حکومت ملی و مستقل تاکید گردیده و مهاجرت یهودیان محدود شده است ، از نظر صهیونیسم جهانی و فدراسیون صهیونیست های آمریکا کاملا مطرود و مردود می باشد . »
روچیلدها در آن زمان در اذهان مردم آنچنان مطرح شده بودند که سران صهیونیست برای مقابله با افکار عمومی افراد دیگری را هم وارد میدان کردند .
راکفلرها غسل تعمید یافتند و ظاهرا مسیحی شدند و این بار آمریکا مرکز فعالیت صهیونیست ها قرار گرفت .
راکفلرها با شرکت نفتی  standard oil  ( استاندارد اویل ) شکل گرفتند و عملیات تجاری عظیمی را آغاز کردند . رفته رفته در آمریکا 80 درصد تمامی ثروت ها ، شبکه بانک و بورس ، نفت و تراست های صنعتی ، مطبوعات و رادیو تلویزیون و سینما در اختیار کامل و بی رقیب یهودیان ثروتمندی مانند راکفلر ، مورگان ، لویان تال و ... قرار گرفت . 

هدیه ی 5/8 میلیون دلاری 

تشکیل سازمان ملل از نقاط حساس و برجسته تاریخ غمبار فلسطین است ؛ به طوری که بلافاصله پس از تشکیل آن بیش از نیمی از سرزمین فلسطین در اختیار کامل صهیونیست ها قرار داده شد .
دقت در چگونگی تشکیل سازمان ملل ، پرده از حقایق زیادی بر می دارد . طراحی سازمان ملل به عنوان اولین گام موفقیت آمیز در جهت رسیدن به یک دولت جهانی ، ایده کمیته « مسائل بعد از جنگ » بود . این کمیته در پایان سال 1939 تشکیل شد . شکل گیری این کمیته به پیشنهاد « شورای روابط خارجی آمریکا » بود که در اواخز 1918 با حضور راکفلر ها تشکیل شد تا درباره حیاتی ترین موضوع های مربوط به ایالات متحده و روابط آن با بقیه جهان شور و مشورت کند . بنا به اظهارات شورا در نشریه csm  : « گمان نمی رود از هر هزار آمریکایی ، حتی یک نفر کمترین اطلاعاتی در مورد ترکیب و اهداف شورا داشته باشد . » منشور سازمان ملل در آخرین سالهای جنگ جهانی دوم ( 1945 ) در اجلاس سانفرانسیسکو که 27 نفر آن از اعضای شورای روابط خارجی بودند تصویب شد .
در دسامبر 1946 جان دان راکفلر هدیه ای به مبلغ 5/8 میلیون دلار برای خرید یک قطعه زمین در نیویورک به سازمان ملل تقدیم کرد و بلافاصله بنای آن بالا رفت . حق وتو ابزار نیرومندی شد تا هیچ تصمیمی علیه اراده یکی از دول بزرگ گرفته نشود . نشان رسمی سازمان ملل به شکل جهان از دید قطب شمال است که در اطراف آن حلقه ای از شاخه زیتون قرار دارد و پرچم رسمی سازمان نیز متشکل از نشان سازمان به رنگ سفید است که در مرکز زمین به رنگ آبی روشن قرار دارد . نکته جالب اینجاست که رنگ آبی هم برای یهود مقدس است هم برای تشکیلات فراماسونری و شاخه زیتون نیز از مهم ترین و اساسی ترین سمبلهای یهود است . 

واژه ای جدید به نام اسراییل 

سازمان ملل در سال 1947 رای مثبت به تقسیم فلسطین داد که بر اساس آن 56 درصد این سرزمین به یهودیان و 42 درصد آن به اعراب تعلق گرفت . 2 درصد دیگر ( قدس ) به منطقه بین المللی فلسطین اختصاص یافت .
در رای صادره سازمان ملل اعلام شد که استقلال حکومت های یهود و عرب دو ماه پس از خروج کامل نیروهای انگلیس از فلسطین یعنی در 15 ژوئیه 1948 اعلام خواهد شد . اما در همان نخستین روزها که نیروهای انگلیس خاک فلسطین را ترک کردند ( 14 مه 1948 ) « دیوید بن گورین » در تل آویو تشکیل دولت یهود را اعلام کرد و واژه اسرئیل به طور رسمی به عنوان کشور جدید تعیین گردید .
پس از آنکه تلاش گسترده آمریکا برای خرید آراء کشورهای کوچک ، همکاری کشورهای غربی و رضایت شوروی سابق ، سازمان ملل را به تقسیم فلسطین داد ، علما ، روحانیون ، و اندیشمندان جهان اسلام یکصدا موضع گیری نمودند . به طوری که افکار عمومی جهان اسلام ، دولت های عربی را برای اعزام نیرو و نجات فلسطین ، سخت در فشار گذاشت . از ان سو صهیونیست ها با حمله به روستاهای دیر یاسین و یافا و ... این مناطق را با خاک یکسان نمودند و گورهای دسته جمعی ایجاد کردند . شیوه کار به شکلی بود که فقط راندن مردم از سرزمین مطرح نبود ، بلکه اعمال خشونت به شدید ترین وضع ، الگوی کار بود . دیگر هیچ فلسطینی در کشو.ر خود امنیت نداشت . ملت های مسلمان خواستار اعزام نیرو شدند ، ولی دولت انگلیس اعلام کرد ، ازام نیرو به فلسطین را از سوی هر کشوری تجاوز و تعدی به خاک انگلیس تلقی خواهد کرد و با قدرت آن را سرکوب خواهد نمود . دولت های عربی نیز با استناد به اولتیماتوم انگلیس مانع از اعزام نیرو شدند و حتی بعضی به سرکوب ملت خود مبادرت نمودند . قبل از طرح تقسیم سازمان ملل ، یهودیان فقط 11 درصد از خاک فلسطین را در اختیار داشتند ، ولی در پایان 1948 صهیونیست ها بر 78 درصد از کل سرزمین فلسطین تسلط یافتند و فلسطینی ها تنها 27 درصد از سرزمین خود را در اختیار داشتند که شامل نوار غزه ، کرانه رود اردن و بیت المقدس شرقی بود .   

قرار داد صلح یا سند رسمیت 

اتحادیه عرب که در این ایام پی در پی در عمان و دمشق تشکیل جلسه می داد ، سرانجام تصمیم گرفت که پس از خارج شدن نیروهای انگلیس از فلسطین نیروهای خود را وارد فلسطین کند . ارتش های مصر ، عراق ، سوریه و اردن ، وارد فلسطین شدند ، صهیونیست ها بلافاصله از آمریکا خواستند مداخله نماید . آمریکا از شورای امنیت سازمان ملل خواست با توسل به زور موجبات آتش بس را فراهم آورد و شورای امنیت از اعراب خواست ظرف 36 ساعت در تمام جبهه ها اعلام آتش بس کنند . پیشنهاد کنت برنارد نماینده شورای امنیت این بود که در فلسطین یک حکومت فدرال با دو عضو مستقل عربی و یهودی و با حفظ اینکه اردن هم جزیی از عضو عربی باشد به وجود آید . شورای سیاسی اتحادیه ی عرب طرح ظالمانه برنارد را رد کرد و مجددا جنگ شروع شد . صهیونیست ها که توسط آمریکا و انگلیس تجهیز شده بودند ، قوای مصر ، عراق ، اردن و لبنان را در تمام جبهه ها شکست دادند و آنها را عقب راندند . البته این نیز جای تامل دارد که چگونه چهار کشور بزرگ عربی در یک جبهه و در یک مبارزه چند روزه همزمان شکست بخورند . بعضی تحلیل گران بر این باور بودند که جنگ و گریزها توسط کشور های مصر ، اردن ، عراق و لبنان در آن زمان – با توجه به اینکه رژیم های حاکم بر آنها تحت تسلط انگلیس و آمریکا قرار داشتند – بیشتر به منظور مانور برای خاموش کردن افکار عمومی ملت مسلمان بود . به هر حال پس از این شکست مفتضحانه ، در 17 ژوئیه 1948 ، اتحادیه عرب آتش بس شورای امنیت را پذیرفت و با انعقاد قرارداد صلح به نوعی به صورت دوفاکتو رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناختند . پس از آن بخشهای دیگری از سرزمین فلسطین نیز به اشغال صهیونیست ها در آمد ،  کرسی فلسطین در سازمان ملل در اختیار رژیم صهیونیستی قرار گرفت و معضل آوارگی ، فلسطینیان را در وضعیت بسیار فجیعی قرار داد . 

فلسطین در تهاجم دوست و دشمن 

موافقت نامه های صلح در سال 1949 که میان رژیم صهیونیستی و کشورهای مصر ، اردن و لبنان منعقد شده بود ، نوار غزه و کرانه باختری رود اردن را در موقعیت نامشخصی قرار داده بود . نوار غزه تحت کنترل مصر و کرانه باختری رود اردن ، تحت حاکمیت اردن قرار داشت .
در 1950 پارلمان اردن کرانه غربی رود اردن را بخشی از این کشور خواند ولی حق تعیین سرنوشت اعراب فلسطین را به رسمیت شناخت . کشورهای عرب و فلسطینی ها با ادغام کرانه غربی در کشور اردن مخالفت ورزیدند ، ولی انگلیس آن را به رسمیت شناخت . فلسطین در موقعیتی قرار گرفته بود که دوست و دشمن بی رحمانه به آن حمله می کردند . حتی حکومتی نظیر اردن به جای مقابله با صهیونیستها که در قلب جهان اسلام بخش اعظم خاک فلسطین را به اشغال خود در آورده بودند ، در اندیشه ضمیمه ساختن بخشهای باقی مانده از سرزمین فلسطین به خاک خود بود . 

ادامه دارد ...




ثبت نظر