کیمیا

سلام بر تو که امید آسمان‌‏هاى غریبى و پناه قلب‌‏هاى بى‌‏پناه

از پشت پنجره‌‏هاى سوخته و آفتاب‏‌خورده به آن سوى کرانه‌‏هاى نیلگون خیره شده‌‏ام و به تو فکر مى‌‏کنم. تویى که از هزاران عشق و امید والاترى. تویى که آموزگار دشتستان عشقى. تویى که رمز رسیدن به اوج خدایى. تویى که شهدى به شیرینى یک دعایى و دفترچه‌ی خاطرات صبایى. تویى که بر زخم سرخ شقایق دوایى و بر آلاله‌ی دل شفایى. تویى که تفسیرى از قامت سبزه‏‌هایى و تویى که معشوقى و باصفایى.

بى‏‌صبرانه در انتظارت نشسته‏‌ایم تا بیایى و با دستان ابراهیم‌‏گونه‌‏ات بت‌هاى زور و تزویر را در بتکده‌ی نوین بشرى درهم کوبى و ننگ‌ها و نیرنگ‌ها را از جامعه بزدایى. اى سفیر ثانیه‏‌هاى عبور! بیا و سوار بر صاعقه‌‏ها، کوچه‏‌باغ دیده‌‏هایمان را چراغانى کن. بیا و به ما بیاموز که چگونه فضاى دستانمان را پناه نسترن‌‏هاى غریب کنیم و به ما بیاموز که چگونه مرهم زخم‌‏هاى پرستو باشیم و دلمان را سنگ ‏صبور بلبل کنیم. بیا و به ما بیاموز که چگونه تکه‌‏اى از سرزمین عشق را میان گام‌هاى قنارى‌‏ها قسمت کنیم و چگونه با محبّت خانه بسازیم و یک اتاقش را به یاس‌‏هاى خوشبو دهیم.

ما سرشار از حسّى غریبیم که: خواهى آمد. تو که آدینه‌‏اى سبزپوشى و مظهر امّید نیلوفران خاکى.

گوش کن! گوش کن صداى العطش خاک را، کویر تشنه است. گوش کن صداى دل‌هاى خسته را، عاشقان منتظرند.

نگاه کن! نگاه کن و ببین که ذوالجناح عدالت تنهاست. کجاست ذوالفقار که هنوز هم دشمنان از برق نگاهش به خود مى‏‌پیچند. تو را به جان هر چه عاشق توست قسم! قدم بگذار روى کوچه‏‌هاى قلب ویرانمان. ما در حسرت دیدار چشمانت روبه پایانیم.

«ما همه در انتظاریم، در انتظار فرجت» 

* این پست توسط آقای اسماعیل مصفا در کیمیای میهن‌بلاگ ثبت شده است، که بیان نتوانسته در انتقال آرشیو کیمیا به اینجا نام نویسنده را با خودش بیاورد. تاریخ ویرایش: یک‌شنبه ۱۳۹۸/۰۱/۱۱