زینب چو دید پیکری اندر میان خون؛ امام حسین (ع)؛ وصال شیرازی :: کیمیا

کیمیا

دغدغه‌هایی از جنس دین، فرهنگ، ادبیات و شاید هم کمی علم

کیمیا؛ دغدغه‌هایی از جنس دین، فرهنگ، ادبیات و شاید هم کم علم

کیمیا

دغدغه‌هایی از جنس دین، فرهنگ، ادبیات و شاید هم کمی علم

تاریخ امروز
کیمیا

سلام
۱. کیمیا -از سال ۱۳۸۴ تا حالا- دیگر تبدیل به مرجعی شده برای تمام کارهایی که در دنیای مجازی و بعضا غیرمجازی انجام می‌دهم که خیلی هم زیاد است. امیدوارم روز به روز بیشتر شود به همراه برکت.
۲. اگر دنبال چیز خاصی آمده‌اید، از قسمت موضوعات استفاده کنید؛ ضمنا از کلمات کلیدی یا همان تگ‌ها هم غافل نشوید. برای دسترسی به نام شاعران و دسته‌بندی اشعار آیینی از منوی بالای صفحه استفاده کنید.
۳. وجود شعر از شاعران مختلف در کیمیا -چه آیینی و چه غیر آن- لزوما به معنای تایید محتوا یا -احتمالا- گرایش فکری خاص شاعر نیست. اینجا در واقع دفتر شعر من است. سعی می‌کنم هر شعری که می‌خوانم را در آن ثبت کنم. در واقع این‌ها انتخاب‌های بنده نیست، فقط اشعاری است که می‌خوانم. سعیم بر این است که حتی‌المقدور شعرهایی که شاعرش ناشناس است را ثبت نکنم.
۴. اگر علاقه دارید شعرتان در کیمیا ثبت شود، بنده با افتخار در خدمتم؛ اثرتان را یا یک قطعه عکس از خودتان -جسارتا با حفظ شئونات- در اندازه‌ی ۶۶۰ در ۳۳۰ پیکسل به ایمیل kimia514@gmail.com یا آی‌دی تلگرامی @naser_doustali ارسال کنید.
فعلا همین
یاعلی

حمایت می‌کنیم
دنبال چی می‌گردید؟
پیگیر کیمیا باشید
بخش‌های ویژه
نیت کنید و هم بزنید
به کیمیا چه امتیازی می‌دهید؟
آخرین نظرات
کپی‌رایت

 وصال شیرازی

بسم‌الله الرحمن الرحیم

 

زینب چو دید پیکری اندر میان خون

چون آسمان و زخم تن از انجمش فزون

بی‌حد جراحتی نتوان گفتنش که چند

پامال پیکری نتوان دیدنش که چون

خنجر در او نشسته چو شهپر که در هما

پیکان در او دمیده چو مژگان که از جفون(۱)

گفت این به خون‌طپیده نباشد حسین من

این نیست آن که در بر من بود تا کنون

یک دم فزون نرفت که رفت از کنار من

این زخم‌ها به پیکر او چون رسید چون؟

گر این حسین قامت او از چه بر زمین

ور این حسین رایت او از چه سرنگون؟

گر این حسین من، سر او از چه بر سنان

ور این حسین من، تن او از چه غرق خون

یا خواب بوده‌ام من و گمگشته است راه

یا خواب بوده آن‌که مرا بوده رهنمون

می‌گفت و می‌گریست که جان‌سوز ناله‌ای

آمد ز حلق پادشه تشنگان برون

 

کای عندلیبِ(۲) گلشن جان آمدی بیا

ره گم نگشته خوش به نشان آمدی بیا

 

آمد به گوش دختر زهرا چو این خطاب

از ناقه خویش را به زمین زد به اضطراب

چون خاک جسم برادر به بر کشید

بر سینه‌اش نهاد رخ خود چو آفتاب

گفت ای گلوبریده سر انورت کجاست؟

وز چیست گشته پیکر پاکت به خون خضاب؟

ای میر کاروان، گهِ آرام نیست، خیز!

ما را ببر به منزل مقصود و خوش بخواب

من یک تن ضعیفم و یک کاروان اسیر

وین خلق بی‌حمیت و دهر پر انقلاب

از آفتاب پوشمشان یا ز چشم خلق

اندوه دل نشانمشان، یا که التهاب؟

دستم ز چاره کوته و راه دراز پیش

نه عمر من تمام شود نه جهان خراب

 

لختی که با برادر خود شرح راز کرد

رو در نجف نمود و درِ شکوه باز کرد

 

کای گوهری که چون تو نپرورده نه صدف

پروردگانت زار و تو آسوده در نجف

داری خبر که نور دو چشم تو شد شهید

افتاده شاهباز تو از شرفه‌ی شرف

تو ساقی بهشتی و کوثر به دست توست

وین کودکان زار ِ تو از تشنگی تلف

این اهل بیت توست بدین‌گونه دستگیر

ای دستگیر خلق نگاهی به این‌طرف

این نور چشم توست که ناوک زنان شام

دورش کمان گشاده، چو مژگان کشیده صف

چندین هزار تن قدر انداز و از قضا

با آن همه خطا همه را تیر بر هدف

هر جا روان ز سرو قدی جویی از گلو

هر سو جدا ز تاجوری دستی از کتَف

تا کی جوار نوح، لب نوحه برگشای

یعقوب‌سان بنال که رفت یوسفت ز کف

چون نوح بر گروه و چو یعقوب بر پسر

نفرین لاتَذَر کن و افغان وا اسف

 

چندی چو شکوه‌های دلش بر زبان گذشت

زان تن ز بیم طعنه‌ی شمر و سنان گذشت

 

آن جسم پاره پاره چو در خون طپان فتاد

لشگر به خیمه‌گاه وی از هر کران فتاد

از سوز آه و ناله‌ی اطفال خشک‌لب

آتش به خیمه‌گاه امام زمان فتاد

هر پردگی که حور بهشتش به بردگی

در دست دیو سیرتی از کوفیان فتاد

هر گوهری که ملک دو کونش بها نبود

در آستین بد گهری رایگان فتاد

شد خاک راه، معجر و بر روی این نشست

شد تاب زلف چون غل و در پای آن فتاد

یاری نه تا که بدرقه‌ی بی‌کسان کند

بر خواست گرد و از پی آن کاروان فتاد

شد سوی قتلگاه و عنان‌گیرشان قضا

سوزی بود که در دل هر یک به جان فتاد

گل‌های نوشکفته چو دیدند پایمال

هر یک چو عندلیب در آه و فغان فتاد

دختر به جستجوی پدر، زن به فکر شوی

مادر به جسم کشته‌ی پور جوان فتاد

زینب چو دید جسم برادر به ناله گفت

یا رب کسی به روز چنین می‌توان فتاد؟

خویش از شتر فکند، بر آن جسم چاک‌چاک

مانند عندلیب که در بوستان فتاد

 

رو کرد سوی یثرب و می‌گفت با رسول

کای جدّ پاک این‌همه قربانی‌ات قبول

 

کای آفتاب برج حیا حال ما ببین

ما را در آفتاب اسیر جفا ببین

آن موی که شستی و جبریل آب ریخت

از خاک راه و خون گلویش حنا ببین

آن را که پای مهد نخفتی شب دراز

مهدش ز خاک پر شرر کربلا ببین

هر روز در دیاری و هر شب به منزلی

بر دختران خویش چه گویم چها ببین

آن را موکلی ز غضب در عقب نگر

وین را ستمگری ز جفا بر قفا ببین

نعلینشان نمانده به پا، مقنعه به سر

پوشیدگان برهنه ز سر تا به پا ببین

وآن ناتوان کز آل عبا یادگار ماند

نی بر سرش عمامه، نه بر تن ردا ببین

گوش دریده، دست بریده درون خاک

هر سو جدا نظر کن و هر سو جدا ببین

 

ای مادر از ستیزه‌ی ایام داد داد

زان جام غم که با من ناکام داد داد

 

وصال شیرازی

 

 

* منبع: وبلاگ من غلام قمرم

۱. پلک چشم

۲. بلبل

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی

هدایت به بالای صفحه