فرازی از مناجات شعبانیه
خدایا ! اگر محرومم کنی پس کیست آنکه به من روزی دهد ؟ و اگر خوارم سازی پس کیست که به من یاری رساند ؟
خدایا ! گناهانی را در دنیا بر من پوشاندی ، که بر پوشاندن آنها در آخرت محتاج ترم ، گناهم را در دنیا برای هیچیک از بندگان شایسته ات آشکار نکردی ، پس مرا در قیامت در برابر دیدگان مردم رسوا مکن .
خدایا ! عمرم را در آزمندی غفلت از تو نابود ساختم ، و جوانی ام را در مستی دوری از تو پیر نمودم .
خدایا قلبی به من عنایت کن ، که اشتیاقش او را به تو نزدیک کند ، و زبانی که صدقش به جانب تو بالا برده شود ، و نگاهی که حق بودنش او را به تو نزدیک نماید .
خدایا کسی که به تو شناخته شد ، ناشناخته نیست ؛ و آن که به تو پناهنده شد خوار نیست ؛ و هر که را تو به او روی آوردی برده نیست . خدایا آنکه به تو راه جوید راهش روشن است و آنکه به تو پناه جوید در پناه توست و من به سوی تو پناه آوردم ای خدای من ، پس گمانم را از رحمتت نا امید مساز و از مهربانی ات محرومم مکن .
خدایا کمال جدایی از مخلوقات را ، برای رسیدن کامل به خودت به من ارزانی کن ، و دیدگان دلهایمان را به پرتو نگاه به سوی خویش روشن کن تا دیدگان دل ، پرده های نور را دریده و به سر چشمه عظمت دست یابد و جانهایمان آویخته به شکوه قدست گردد .
خدایا از تو در خواست می کنم و به پیشگاهت زاری نموده و رغبت می ورزم ، و از تو می خواهم به محمد و خاندان محمد درود فرستی ، و مرا از کسانی قرار دهی که ذکرت را همواره بر زبان دارند ، و پیمانت را نمی شکنند ، و از سپاست غافل نمی شوند ، و فرمانت را سبک نمی شمارند ، خدایا مرا به نور عزت بسیار زیبایت برسان تا عارف به وجودت گردم ، و از غیر تو رویگردان شوم ، و از تو هراسات و بر حذر باشم .
ترجمه بخشهایی از مناجات شعبانیه
به قلم استاد شیخ حسین انصاریان
( مناجات شعبانیه رو حتما بخونید حتی یکبار )