کیمیا

یادم نمی‌رود که تا همین چند سال پیش روضه‌های خاص فقط سینه به سینه منتقل می‌شد و روضه‌خوان‌های اهل دل سیدالشهداء علیه‌السلام تا گوش، سینه و حال قابل پیدا نمی‌کردند، روضه‌ی گرانسنگ را ارزان نمی‌فروختند. تازه بماند آنکه روضه‌هایی بود که هیچ‌وقت به زبان نمی‌آمد و فقط سینه‌ی سوخته‌ی امانتدارش را هر روز بیشتر از روز قبل می‌سوزاند و فقط گاهی که آهی از نهاد صاحبش بلند می‌کرد، مجلس و مجلسیان را به آتش می‌کشید.
بگذریم... حالا که امروز شاید دیگر نتوان لنزها که در همه‌جا هستند، تصاویر و صداها را ضبط کرده و انتقال می‌دهند را کنترل کرد، باید خود ذاکرین اهل بیت علیهم‌السلام مراقب باشند و در مقابل لنزها حجاب بگیرند. چه اینکه چه بسا شأن خواندن روضه‌ای در محفلی خاص، برای جمعی خاص و برای حالی خاص‌تر باشد و لنزها که هنر انتقال «حال و هوا» را ندارند آن روضه را برای کسی ببرند که دل و روحش در جای دیگری سیر می‌کند.

پ.ن:
* تازه گاهی صاحب برخی گوش‌ها و سینه‌ها معاندند که امروزه کم هم نیستند. و این وظیفه را دوچندان می‌کند.
* نمی‌خواهم بگویم در نقل مطالب، آنگاه که سینه به سینه انتقال می‌یافت هیچ‌وقت از روی سهو مطلبی به گوش نامحرمی ‌نمی‌رسید، بلکه غرض این است که امروزه این سهو بسیار بیشتر از گذشته رخ می‌دهد.
* همچنین نمی‌خواهم منکر خیرهایی که لنزها می‌کنند بشوم. امروز لنزها وظیفه‌ی سنگینی را بر دوش می‌کشند در راه تعظیم شعائر الهیه.
* در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.