مفاتیح‌الجنان؛ دعای روز چهارشنبه
اَلْحَمْدُ للَّهِِ الَّذى جَعَلَ اللَّیْلَ لِباساً، وَ النَّوْمَ سُباتاً، وَ جَعَلَ النَّهارَ نُشُوراً، لَکَ
ستایش خدایىرا که شب را پوشش (خلق) قرار داد و خواب را مایه آسایش و روز را (وسیله) تکاپو و جنبش ستایش خاص
الْحَمْدُ اَنْ بَعَثْتَنى مِنْ مَرْقَدى، وَ لَوْ شِئْتَ جَعَلْتَهُ سَرْمَداً، حَمْداً دائِماً لا یَنْقَطِعُ
تو است که مرا از خوابگاهم برانگیختى و اگر اراده مىکردى خوابم را همیشگى مىکردى آن ستایشى که دائمى است و قطع نگردد
اَبَداً، وَ لا یُحْصى لَهُ الْخَلائِقُ عَدَداً، اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ اَنْ خَلَقْتَ فَسَوَّیْتَ،
و خلائق شمارهاش نتوانند خدایا ستایش خاص تو است که آفریدى و پرداختى و اندازه کردى و گذراندى
وَقَدَّرْتَ وَ قَضَیْتَ، وَ اَمَتَّ وَ اَحْیَیْتَ، وَ اَمْرَضْتَ وَشَفَیْتَ، وَ عافَیْتَ وَ
و میراندى و زنده کردى، بیمار کردى و شفا دادى، تندرست کردى و
اَبْلَیْتَ، وَعَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَیْتَ، وَ عَلَى الْمُلْکِ احْتَوَیْتَ اَدْعُوکَ دُعآءَ مَنْ
گرفتار ساختى و بر عرش استیلا یافتى و بر ملک وجود احاطه دارى مىخوانمت خواندن آنکس که
ضَعُفَتْ وَسیلَتُهُ، وَ انْقَطَعَتْ حیلَتُهُ وَ اقْتَرَبَ اَجَلُهُ، وَ تَدانى فِى الدُّنْیا اَمَلُهُ،
وسیلهاش ضعیف و راه چارهاش قطع شده و مرگش نزدیک گشته و آرزویش در دنیا اندک شده
وَ اشْتَدَّتْ اِلى رَحْمَتِکَ فاقَتُهُ، وَعَظُمَتْ لِتَفْریطِهِ حَسْرَتُهُ، وَ کَثُرَتْ زَلَّتُهُ
و سخت نیازمند رحمتت گردیده و افسوسش در کوتاهى و تقصیر خود بزرگ گشته و لغزش و خطایش بسیار شده
وَ عَثْرَتُهُ وَخَلُصَتْ لِوَجْهِکَ تَوْبَتُهُ، فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ خاتَمِ النَّبِیّینَ وَ عَلى اَهْلِ
و توبهاش بدرگاه تو خالص گردیده پس درود فرست بر محمد خاتم پیمبران و بر خاندان
بَیْتِهِالطَّیِّبینَ الطَّاهِرینَ، وَ ارْزُقْنى شَفاعَةَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، وَ
پاک پاکیزهاش و شفاعت محمد صلىالله علیه و آله و سلم را روزى من گردان
لاتَحْرِمْنى صُحْبَتَهُ، اِنَّکَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ، اَللّهُمَّ اقْضِ لى فِى الْأَرْبَعآءِ
و از همنشینى او محرومم مکن که تو ارحم الراحمین هستى خدایا در روز چهارشنبه چهار حاجت مرا برآور:
اَرْبَعاً، اِجْعَلْ قُوَّتى فى طاعَتِکَ وَ نَشاطى فى عِبادَتِکَ، وَرَغْبَتى فى
نیرویم را در طاعت خویش قرار ده و نشاط و شادمانیم را در عبادتت و رغبت و میلم را در
ثَوابِکَ، وَزُهْدى فیما یُوجِبُ لى اَلیمَ عِقابِکَ، اِنَّکَ لَطیفٌ لِما تَشآءُ.
پاداش نیکت و پارساییم را در آنچه موجب عذاب دردناک براى من گردد که همانا تو نسبت به هرچه بخواهى مدارا کنى.
