نور «اِقرَأ» تابد از آیینه‌ام؛ پیامبر اعظم (ص)؛ غلامرضا سازگار (میثم)
بسم‌الله الرحمن الرحیم
نور «اِقرَأ»، تابد از آیینه‌ام
کیست در غار حرای سینه‌ام؟!
رگ رگم، پیغام احمد می‌دهد
سینه‌ام، بوی محمّد می‌دهد
گل دمد از آتش تاب و تبم
معجز روح‌القُدُس دارد لبم
من سخن گویم، ولی من نیستم
این منم یا او؟! ندانم کیستم؟!
جبرئیل امشب دمد در نای من
قدسیان، خوانند با آوای من
ای بتان کعبه! در هم بشکنید
با من امشب از محمّد دم زنید
دم زنید از دوست، خاموشی چرا؟
ای فراموشان! فراموشی چرا؟
از حرا، گلبانگ تهلیل آمده
دیده بگشایید، جبریل آمده
اینک از بیدادها، یاد آورید
با امین وحی، فریاد آورید
بردگانِ برده بار ظلم و زور!
دخترانِ رفته زنده زیر گور!
مکه، تا کی مرکز نااهل‌ها؟
پایمال چکمه‌ی بوجهل‌ها؟
کارون نور را، بانگ دَراست
یک جهان خورشید در غار حَراست
دوست می‌خواند شما را، بشنوید!
بشنوید اینک خدا را، بشنوید!
یا محمّد! منجی عالم تویی
این مبارک‌نامه را، خاتم تویی
مردگان را گو که: صبح زندگی‌ست
بردگان را گو که: روز بندگی‌ست
ای به شام جهل و ظلمت، آفتاب
از حرا بر قله‌ی هستی بتاب
جسم بی‌جان بشر را، جان تویی
این پریشان‌گلّه را، چوپان تویی
کعبه را، ز آلایش بت پاک کن
بتگران را، هم‌نشین خاک کن
بر همه اعلام کن: زن، برده نیست
برده‌ی مردانِ تن‌پرورده نیست
باغ زیبایی کجا و زاغ زشت؟
دیو شهوت را برون کن از بهشت
ای تو را هم مهر و هم قهر خدا
تا به کی ابلیس درشهر خدا؟!
با علی، بت‌های چوبین را بکش
وین خدایان دروغین را بکش
مکتب تو، مکتب عمّارهاست
این کلاس میثم تمّارهاست
ای زمام آسمان، در مشت تو
مَه دو نیمه از سرِ انگشت تو
جای تو، دیگر نه در غار حراست
در دل امواج توفان بلاست
دست رحمت از سر عالم، مدار!
گر تو را خوانند ساحر، غم مدار!
یا محمّد! ای خرد پابست تو
ای چراغ مهر و مه در دست تو
ابر رحمت! رحمتی بر ما ببار
بار دیگر! از حرا بانگی برآر
ما کویر تشنه، تو آب حیات
ما غریقیم و تو کشتی نجات
ما به قرآن، دست بیعت داده‌ایم
از ازل، با مهر عزّت زاده‌ایم
عترت و قرآن، چراغ راه ماست
روشنی‌بخش دل آگاه ماست
غلامرضا سازگار (میثم)
* منبع: سایت شعر هیئت
