کیمیا

نگاهی به وضع‏ مساجد نشان می‌دهد که بعد از انقلاب، اغلب مساجد خلوت شده است، یک‏ دلیل این امر این است که تا قبل از پیروزی انقلاب مساجد به بهترین نحو، نقش انقلابی خود را انجام می‌دادند. در آن‌ها همان مسائلی مطرح می‌شد که مردم خواستارش بودند. اما بعد از پیروزی انقلاب، مساجد، خود را با این تغییر هماهنگ نکردند. اکنون ضرورت احیای مسجد بیش از هر زمان دیگر احساس می‏شود.

البته لازمست در کنار مسجد رادیو و تلویزیون هم برنامه‏های مذهبی داشته باشند. حزب اسلامی و کانون‌های تعلیمات سیاسی و مذهبی هم باید بوجود بیایند. مردم از طریق این کانون‌ها، میباید تعلیمات و آموزش‌های سیاسی ببینند. اما اگر همه‌ی این نهادها، جای مسجد را بگیرند، آنوقت فاجعه به وجود می‌آید.

راه جلوگیری از این فاجعه تعطیل این نهادها نیست، بلکه این مساجدند که باید در وضع خود تجدید نظر کنند و در این میان سهم عمده و نقش اصلی به دوش روحانیت است.

انقلاب ایران اگر در آینده بخواهد به نتیجه برسد و هم‌چنان پیروزمندانه به پیش برود ، می‏باید باز هم روی دوش روحانیون و روحانیت قرار داشته باشد. اگر این پرچمداری از دست روحانیت گرفته شود و به دست به اصطلاح روشنفکران بیفتد، یک قرن که هیچ، یک نسل که بگذرد، اسلام به کلی مسخ می‏شود. زیرا حامل فرهنگ اصیل اسلامی، در نهایت باز هم همین گروه روحانیون متعهد هستند. به این دلیل لازمست روحانیت را اصلاح کرد نه اینکه آن را از بین برد. ثابت نگاه داشتن سازمان روحانیت در وضع فعلی نیز به انقراض آن منتهی خواهد شد.

این مطلب را حدود ده سال است که بارها و بارها تکرار کرده‏ام و گفته‏ام که روحانیت یک درخت آفت‌زده است و باید با آفت‌هایش مبارزه کرد. اما کسی که می‏گوید دست به ترکیب این درخت نزنید، معنای سخنش این است که با آفت‌های آن هم مبارزه نکنید و این باعث می‏شود که آفت‌ها، درخت را از بین ببرند. آن کسی نیز که می‏گوید اصلا این درخت را باید از ریشه کند، اشتباه بزرگی مرتکب می‏شود، زیرا اگر این‏ 
درخت کنده شود، دیگر هیچکس قادر نخواهد بود تا نهال جدیدی به جای آن‏ بکارد. به این ترتیب آینده‌ی انقلاب اسلامی ایران، پیوند زیادی با آینده‌ی روحانیت دارد.

آینده‌ی انقلاب اسلامی؛ صفحه‌ی 193