کیمیا

آیه‌ی شماره‌ی ۱۰  از سوره‌ی مبارکه‌ی عنکبوت

دانای پنهان

متن آیه:

وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِیَ فِی اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کَعَذَابِ اللَّهِ وَ لَئِنْ جَاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ إِنَّا کُنَّا مَعَکُمْ أَوَلَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ

ترجمه‌ی آیه:

و از مردم کسانی هستند که می‏‌گویند: «به خدا ایمان آورده‌ایم!» اما هنگامی که در راه خدا شکنجه و آزار می‌‏بینند، آزار مردم را هم‌چون عذاب الهی می‏‌شمارند (و از آن سخت وحشت می‏‌کنند)؛ ولی هنگامی که پیروزی از سوی پروردگارت (برای شما) بیاید، می‏‌گویند: «ما هم با شما بودیم (و در این پیروزی شریکیم)»!! آیا خداوند به آن‌چه در سینه‌های جهانیان است آگاه‌‏تر نیست؟!

تفسیر کوتاه:

اظهار ایمان برخى از مردم، زبانى است، نه قلبى. «و مِن الناس مَن یقول آمنّا»

گاهى ایمان، اذیّت و آزار مردم را به دنبال دارد که باید تحمّل کرد. «آمنّا - اوذى فى اللَّه»

مؤمن، مقاوم است. «و لنصبرنّ على ما اذیتمونا»(ابراهیم/۱۲) ولى منافق، ناپایدار است. «فاذا اوذى... جعل...»

ایمان واقعى در هنگام سختى‏‌ها روشن مى‏‌شود. «فاذا اوذى فى اللَّه» حضرت على ‏^{علیه‌السلام} مى‌فرماید: «فى تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال»(نهج ‏البلاغه، حکمت ۲۱۷) در فراز و نشیب‌‏ها و حالات گوناگون، جوهره‌ى انسان آشکار مى‌‏شود.

منافق، فرصت‌طلب است و به هنگام پیروزى خود را مؤمن مى‏‌داند، و در گرفتن مزایا، اصرار مى‌‏ورزد. «لیقولنّ انّا کنّا معکم»

تظاهر و نهان‌کارى سودى ندارد، خداوند از درون همه آگاه است. «أولیس اللَّه باعلم بما فى صدور العالمین»

* منبع: سایت انجمن گفتگوی دینی