کیمیا

سلام

با تمام علاقه‌ای که به موسیقی داشته و دارم اما در برنامه‌ی روزانه‌ام جایی برایش قرار نداده‌ام که دلیلش بماند. گاه به گاهی آن‌هم با فواصل بسیار طولانی باز آن‌هم شاید به واسطه‌ی موبایل و تبلت دوستی قطعه‌ای موسیقی را بشنوم و ببینم. چند وقت پیش به همین بهانه قطعه‌ای از کنسرتی از محمدرضا شجریان را دیدم. چیزی در حدود ۵ دقیقه شاید. یادم نیست که اسمش چه بود اما طرف داشت دف می‌زد؛ به اوج که رسید حضار تشویقش کردند تشویق‌کردنی، یعنی درست وسط اجرا. رفیقم می‌گفت انگار این نوع‌عکس‌العمل در کنسرت‌ها آرام‌آرام دارد به یک اپیدمی تبدیل می‌شود.

والا اگر به تریج قبای کسی برنخورد تا جایی که به خاطر دارم رسم در کنسرت‌های موسیقی سنتی بر این بوده که ملتِ حضار برای حدود یک‌ساعت مثلا سکوت می‌کردند و حتی سعی می‌کردند نفس هم نکشند تا مبادا لحظه‌ای از موسیقی و شعر را از دست بدهند. این چه رسمی است مد شده که بین کنسرت، درست وسط خواندن یا نواختن یک‌ساز، حضار عکس‌العمل نشان می‌دهند؟ دندان بر جگر گذاشتن را برای همین موقع‌ها درست کردند دیگر. صبر کنید کار که تمام شد آنوقت انقدر تشویق کنید تا جان از بدن‌تان در رود. اگر هم نمی‌توانید این کنسرت‌های غیر سنتی را که ازتان نگرفته‌اند. بروید از اول تا آخر تشویق کنید، جیغ بکشید و فریاد بزنید. به نظرم برای نوزاندگان و صاحب‌کنسرت هم اصلا مهم نباشد که چیزی از صدا و موسیقی و شعرش شنیده نشود، بلکه اتفاقا راضی‌تر هم باشد.

اصلا نمی‌توانم تصور کنم که در یک کنسرت موسیقی سنتی شرکت کنم و درست در وسط داستان، ملت بزرگوار حضار به بهانه‌ی تشویق، سکوت حاکم بر فضای کنسرت را از بین ببرند. این هم شد کار؟ والا کنسرت‌رفتن هم آداب و فرهنگ خودش را دارد.

والسلام